هم اکنون عضو شبکه تلگرام رجانیوز شوید
جمعه 27 بهمن 1402 11:19 ساعت
شناسه خبر : 375643
سیدجواد نقوی
جدایی دین و سیاست، اخلاق می‌آورد؟
تقریبا واضح است سیاست جدایی دین از سیاست، اگر یک فرم مطلوب تلقی می‌شده است، در حوزه اخلاقی یعنی اینگونه تفسیر می شده است که انسان‌ها با عدم مداخله دین در ساحت سیاست، احتمالا انسان‌های اخلاق مدارتری خواهند بود، و در پس این اخلاق‌مداری جامعه موفق‌تری هم شکل می‌گیرد.
سیدجواد نقوی روزنامه نگار در یادداشتی به بررسی جدایی دین از سیاست در ترکیه پرداخته و نوشته است: ترکیه در آمار در صدر تعدد شریک جنسی و ایضا خشونت علیه زنان توسط همان شریک‌های جنسی است. حقیقت خیلی قشنگ نیست که توضیح بدهم، تعدد شریک جنسی که ترکیه در صدر آن است، چه معنایی دارد و حتما جالب نیست که بگوییم تقریبا این روند نهادی به نام خانواده در ترکیه احتمالا با یک ابر بحران روبرو است.
در داخل کشور ما کلیشه‌های منسوخی سال تکرار می‌شد، که جدایی دین و از سیاست که پیش از انقلاب هم مرسوم بوده است، یک روش مطلوب حکومت داری است، نسخه پیشنهادی هم همیشه ترکیه بود، گویی از دوره رضا پهلوی تا دوره ما همیشه یک حسرتی به ترکیه شدن وجود داشته است، اما حالا این امار به ما چه می‌گوید؟
تقریبا واضح است سیاست جدایی دین از سیاست، اگر یک فرم مطلوب تلقی می‌شده است، در حوزه اخلاقی یعنی اینگونه تفسیر می شده است که انسان‌ها با عدم مداخله دین در ساحت سیاست، احتمالا انسان‌های اخلاق مدارتری خواهند بود، و در پس این اخلاق‌مداری جامعه موفق‌تری هم شکل می‌گیرد.
حال این آمار فاجعه‌آور خودش نه مثال نقضی بر ادعاهای پوچ است، که مدام تکرار می‌شده است، بلکه نشان‌گر آن است یک تصمیم سیاسی در مقطعی از تاریخ ماندگار نخواهد بود و در بلند مدت به شدت مشکلات وسیعی را به ارمغان می‌اورد.
آمار خشونت علیه زنان در ترکیه و تعدد شریک جنسی به مراتب از کشورهای غربی هم بالاتر است، حتی از کشورهایی که در آنجا مثلا صعنت پورن یک کسب و کار پر سود است مثل آمریکا یا برخی از کشورهای اروپایی؛ چگونه می‌شود یک کشور به اصطلاح معتقد به اسلام و حتی اسلام اخلاق‌گرا در حوزه خانواده و مسائل زنان چنین فاجعه‌ای را خلق کرده است؟
صبا محمود انسان‌شناس آمریکایی برای پاسخ به این سوال یک نکته خوب را می‌گوید: او معتقد است بحث جدایی دین از سیاست نه تنها فرم علمی یا فرمی تطبیق‌پذیر نیست، بلکه نوعی توهمی است که جوامع را به جای اندیشیدن استعماری می‌کند و جوامع استعماری قطعا در حکمرانی فقط در ابتذال از نسخه‌های اصلی سقبت خواهند گرفت، آن‌چه اینجا مشاهده می‌کنیم، دقیقا ملت استعماری است که تصور کرده در روابط و در هم خوابی با تعدد شریک جنسی احتمالا نوعی رهایی و آزادی است.
حال آنکه در حقیقت این جوامع به شدت تحت سلطه هستند، و حتی در تخیل کردن هم آزاد نیستند و بعد از مدتی مهم‌ترین دستاورد هر جامعه‌ای که خانواده نام دارد را هم دیگر نخواهند داشت.
ای کاش یک جنبش دفاع از زنان و خانواده در ترکیه ایجاد می‌شد. البته ای کاش...
انتهای پیام/
