کتاب «مربع های قرمز»؛ روایت خاطرات راوی روزهای جنگ، حاج حسین یکتا توسط نشر شهید کاظمی منتشر شد.

کتاب خاطرات سردار « قاسم سلیمانی» با عنوان «قاسم سلیمانی ذکریات وخواطر» به زبان عربی در لبنان منتشر شد.

*اگر مثلا در مراسمی جورج بوش را ببینی به او چه می‌گویی؟ -می‌گویم برای سرنگون کردن صدام متشکرم، ولی از آنچه بعد از سرنگون کردنش انجام دادی؛ راضی نیستم./ *اگر بخواهی جورج بوش را توصیف کنی چه می‌گویی؟ -شخصی بی‌کفایت و کم اطلاع.

بعد از برگشتن ما از تهران، عملیات لو رفت و ده‌ها تن اعدام شدند. این تجربه به من یاد داد که ممکن نیست از طریق کودتا بتوان از شر نظام بعث خلاص شد. صدام خودش زرنگ‌ترین توطئه‌چین‌ها بود. می فهمید معنی توطئه و کار پنهانی چیست.

تا وقتی که تحرکاتی کردی ضد انقلاب اسلامی در سال 1979 شروع شد. دو پسر ملا مصطفی (مرحوم ادریس و مسعود) آن موقع در تهران بودند. اوضاعشان به خاطر ارتباط سابقشان با شاه نگران‌کننده بود. تلفنی با مسعود تماس گرفتم. به او گفتم باید درباره‌ی اوضاع کردستان ایران موضع بگیرند. جواب داد: تا وقتی کاری دست ماست به دشمنان جمهوری اسلامی اجازه نخواهیم داد به مرزهای عراق-ایران برسند.

گفتند من به ایرانی‌ها اطلاع داده‌ام که آمریکا توانسته رمز تماس‌هایشان را کشف کند. بعد یک افسر اطلاعاتی ایران همین موضوع را با همان رمز به تهران فرستاده است! هر کس کمترین اطلاعی از کارهای اطلاعاتی داشته باشد می‌داند که چنین مسئله‌ای محال است.

این تبدیل شد به قانون و کلینتون هم بعد از امضای آن، در تاریخ 13 نوامبر هواپیماهایی برای بمباران عراق فرستاد، ولی هواپیماها همان روز برگشتند و بمبارانی صورت نگرفت. برای آنکه این مسئله را توجیه کند، اعضای مجلس نمایندگان و سنا که قانون آزادسازی عراق را امضا کرده بودند به کاخ سفید دعوت کرد و به آنها گفت که سیاست دولت اقتضا می‌کند که این قانون اجرا شود، ولی عبارت «PIVOT AND STRIKE» را به کار بردند که نمی‌دانم منظورشان چه بود.

از قبل هم معتقد بودم که آمریکایی‌ها به وعده‌هایی که می‌دهند وفا نمی‌کنند. و اگر می‌خواهی کاری کنی که به چیزی ملتزم شوند باید کاری کنی که در موضوعی که به تو مربوط می‌شود جلوی برخی دیگر از خودشان قول دهند.

وفیق پرسید: فلانی از اعضای سیا نیست؟ گفتم: چرا. گفت: من می‌شناسمش. در زمان جنگ ضد ایران، به ما درباره‌ی تجمعات ایرانی‌ها اطلاعات می‌داد.ما با سیا همکاری داشتیم، طبیعتا صدام هم موافق بود. و این شخص، آدم سیا در بغداد بود.

پیام از طرف مشاور امنیت ملی آمریکا بود:«اولا کاری که شما در انتهای هفته می‌‌خواهید بدان اقدام کنید لو رفته است و خطر شکست وجود دارد. ثانیا اگر تصمیم بگیرید که این کار را عملی کنید، شما دارید این کار را با مسئولیت خودتان به عنوان عراقی‌ها انجام می‌دهید.»

گفتیم که صدام به سمت کویت می‌رود. درست همان روز از وزارت دفاع آمریکا و وزارت دفاع انگلیس و حکومت کویت با ما تماس گرفتند تا آنچه گفته بودیم را مسخره کنند! ولی دوازده ساعت بعد کلینتون اعلام کرد که پنجاه هزار سرباز آمریکایی را به کویت خواهد فرستاد.

گفتند که مقداری پول به کنگره ملی عراق می‌دهند و کمک‌مان می‌کنند. البته کمک‌مان نکردند.[البته] به بعضی طرفهای مخالفین کمک کردند ولی به کنگره‌ی ملی عراق که مجموعه‌ای سیاسی بود و آلترناتیو نظام محسوب می‌شد کمک نکردند. و90 درصد ارکان نظام فعلی جزو کسانی‌اند که عضو کنگره‌ی ملی عراق بودند.

هدف آمریکایی‌ها این بود که تحت اشغال، قانون اساسی بنویسند و تحت اشغال، انتخابات برگزار کنند. من پیش آیت‌الله سیستانی رفتم. او به من گفت آمریکایی‌ها [پس از اشغال ژاپن در جنگ جهانی دوم] قانون اساسی ژاپن را ظرف شش روز تدوین کردند. آیا همین‌‌ها همین‌طور قانون اساسی برای عراق خواهند نوشت؟

ما می‌دانیم که بودجه‌ی وزارت دفاع در سال 2004 برای خرید تجهیزات، فقط 295 میلیون دلار بوده و با این وجود، بیش از یک میلیارد دلار در اختیار داشتند. این پول چطور گیرشان آمده بوده؟

گفتم: «دلتا. این گروه اختیار جستجوی صدام بدون گرفتن موافقت از هیچ فرماندهی را دارند. وارد می‌شوند، می‌زنند، می‌کشند و تخریب می‌کنند. از آلفا هم اطلاعی ندارید. آلفا هم دسته‌ای آمریکایی است که مأمور گشتن به دنبال سلاح‌های کشتار جمعی است.»

صدام سرش را که بالا آورد، مرا دید. یک صندلی برداشتم و در همان قسمت اتاق که مرتفع تر بودم گذاشتم و نشستم درست روبروی صدام. فقط نیم متر فاصله بینمان بود. بعد هم بقیه پشت سر من وارد شدند. برمر و سانچز هم نزدیک دیوار در کنار در ایستادند و نگاه می‌کردند. من اصلا حرف نزدم، فقط صدام را زیر نظر گرفته بودم.

*ایران قبل از شروع جنگ، در جریان آن بود؟ -بله، ایرانی‌ها می‌دانستند و موضوع را دنبال می‌کردند. یکی از فرماندهان ایرانی در دوکان [در کردستان عراق] حضور داشت و در تماس مستمر با رهبران مخالفین عراقی بود

با توجه به اینکه جلسات دیگری هم در تهران برگزار کردیم، در آن دیدار در تهران به یک نتیجه مشترک رسیدیم . توافق کردیم که [برای اداره عراق پس از سقوط صدام] یک حکومت موقت عراقی تشکیل شود. بعد از آن بود که کنفرانس مخالفین در لندن را تشکیل دادیم.

حالا احمد چلبی برای اولین بار داستانش را خودش روایت می‌کند. قضیه بازدیدش از یک زندانی به نام صدام حسین را به یاد می‌آورد و از جنگ آمریکایی‌ای که او را سرنگون و زندانی کرده بود حکایت می‌کند. داستان آنچه پیش از جنگ رخ داد و مواضع ایران را روایت می‌نماید و از خطاهایی که پس از پیروزی آمریکا ایجاد شد می‌گوید. از روابطش با پل برمر حرف می‌زند، مردی که عراق پس از سرنگونی نظام صدام در قبضه او قرار گرفت.

ما به عنوان یکی از اعضای سازمان ملل و به عنوان یک پیشتاز، علی‏رغم اینکه در حال جنگ هستیم و نیاز فراوانی به پول داریم، حاضر هستیم، قسمت عظیمی از این مخارج را بپردازیم و می‏ دانیم که سازمان ملل که آمریکا در آن نباشد مخارج آن بسیار کمتر از اینها خواهد بود و ان شاءاللَّه در مسیر بسیار خوبی خواهد افتاد. و از این حربه هم نترسید. یا آمریکا تسلیم شود و بدون اسرائیل بماند و یا بدون اسرائیل و آمریکا، سازمان ملل را در مسیر اصلی خود خواهیم انداخت

خودم را در مقابل [مسجد] قبة الصخرة دیدم. در مقابل دروازه‌ی ورودی، چهار نظامی اسرائیلی نشسته بودند. تلاش کردم چشمم آنها را -مشخصا در اینجا- نبیند. و فکر کنم موفق شدم.و اگر «رد پای توحش» [صهیونیست‌ها] در صحن الاقصی نبود، خیال می‌کردم در بهشت هستم و این کودکانی که مشغول بازی‌اند، پرندگان بهشت‌اند.

شعر نزار «القبانی» را شنیدی که می‌گوید: "عشق بخشی از تخیل ماست، اگر روی زمین پیدایش نمی‌کردیم خودمان اختراعش می‌کردیم." کلمه‌‌ی عشق را بردار و جایش کلمه‌‌ی ترس را بگذارد، آن وقت خودت را در مقابل نظریه‌ی امنیتی اسرائیل می‌بینی!

سایت هاشمی رفسنجانی در مطلبی جدید نوشت: «خاطره هاشمی» درباره حذف شعار مرگ بر آمریکا به داد مذاکرات رسید و هاشمى آن روز سپر حملات دلواپسان شد تا توافق ژنو بدست بیاید.

-با این مزدوری که اخیرا شناسایی شده چه کردید؟ -هیچی. به «روستای خیانتکاران» فرار کرد. -روستای خیانتکاران؟ دارم چیزهای کلا جدیدی می‌شنوم. واقعا روستایی داریم که اسمش روستای خیانتکاران است؟ -بله. در متن ضمایم توافقنامه با اسرائیل هم به آن تصریح شده است. آنجا یک روستا است که از توابع باریکه‌ی غزه است ولی یک تیپ اسرائیلی از آن محافظت می‌کند. در آنجا حدود 400 خانوار مزدور و جاسوس زندگی می‌کنند.

وقتی فیلم رو ببینی می‌فهمی که نظامیای مصری در جنگ 1967 نجنگیدن تا اینکه بگیم شکست خوردن. فرماندها به سربازای مصری اجازه ندادن که خودشون رو نشون بدن. این فیلم تأکید داره که در جریان نکسه [شکست، اصطلاحی که برای شکست 1967 به کار می‌رود] هم دلاوری‌هایی رخ داده که باید ثبت بشه.

وقت جلسه‌‌ی سفیر با رئیس‌جمهور عرفات می‌رسد و همینطور وقت رفتن ما برای شام. در مسیر به سمت هتل امید که می‌روم هنوز این سؤال جلوی چشمم ایستاده است: آیا اسرائیل صلح می‌خواهد؟ بله، ولی فقط برای خودش. و این چیزی است که تا روز قیامت هم ابدا محقق نخواهد شد. و مشکل در همینجاست.

حتی (سخنگوی یاسر عرافت) هم با وجود لباس ایتالیایی درجه‌ی یکی که به تن دارد و با وجود عطر فرانسوی‌ای که زده و با وجود ماشین آلمانی‌ای که بیرون ساختمان منتظر اوست، شکستگی روحی‌ای که از چشمش پیداست و خمودگی‌ای که در صدایش به گوش می‌رسد و ناامیدی که در حرکتش به سمت فردا می‌بیند و رعشه‌ی دستش وقتی روی میز می‌کوبد و می‌گوید: «اسرائیل صلح نمی‌خواهد» را پنهان کند.

محمد با صدایی شکسته و سرخورده گفت: می‌خواهم بدانی که قلب من اصلا نمی‌داند کینه یعنی چه. من نه ماشین می‌خواهم نه دفتر کار نه سیستم گرمایشی سرمایشی. دستکم الان. تمام چیزی که من می‌خواهم اینها بفهمند این است که اسرائیل سرشان کلاه گذاشته چون اسرائیل اصلا صلح نمی‌خواهد.

هیچ طرحی برای سرمایه‌گذاری پیدا نکردم جز همین هتل. در این هتل شریک شدم ولی بعدا فهمیدم بزرگترین اشتباه زندگی‌ام را کرده‌ام. من هم (مثل خیلی‌ها) باور کرده بودم اسرائیل خاکمان را به ما برگردانده چون صلح می‌خواهد. ولی بعدا معلوم شد اسرائیل «نه صلح، نه حرف اضافه» نمی‌خواهد. [اسم فرعی کتاب همین عبارت است].

«حتی اگر پاسپورت اسرائیلی که اعراب اسرائیل دارند (که من یکی از آنهایم) را ندیده بگیریم، باز هم ماها فقط با قلبمان عربیم. منظورم را گرفتی؟ ما عرب‌های 48 زبانمان را فروکرده‌ایم در دهانمان و آسه می‌رییم و آسه می‌آییم و توان انجام هیچ کاری نداریم. اسرائیل هم این را خوب می‌داند وگرنه چرا به ما گذرنامه‌ی اسرائیلی داد؟»

خب، طبق این صحبت ها، عملیات صلح به نابود کردن حماس وابسته است؛ اما به دست چه کسی؟ این سؤالی بود که از سفیرمان محمد بسیونی پرسیدم. جواب داد: «به دست حکومت خودگردان فلسطینی ای که به دست خود ملت فلسطین انتخاب شده است نه به دست هیچ کس دیگر جز آن. ۹۳ در صد از ملت فلسطین به عرفات رأی داده اند. حماس می خواهد یک قدرت موازی باشد و تفوق خودش را به زور تروریسم بر دیگران اعمال کند. [!!]»

تا به حال در زندگی‌ام بارانی به این شدت که در بیرون فرودگاه بن گوریون دیدم ندیده بودم. بارانش جوری بود که اصلا چتر جلویش جواب نمی داد چونکه هر قطره اش عین سوزن، هر مانعی را سوراخ می کرد. دنبال یک جایی در بیرون فرودگاه می گشتیم که تا «یاکوف» ماشینش را از پارکینگ بیاورد، از باران در امان باشیم. بعد از چند لحظه فهمیدیم که بین آدمهای امنیتی اسرائیلی ایستاده ایم. یکی شان شروع کرد با عربی شکسته سؤال کردن.