هم اکنون عضو شبکه تلگرام رجانیوز شوید
دوشنبه 24 شهريور 1404 17:55 ساعت
شناسه خبر : 386638
اکنون باید یادآوری شود که همان اشتباهی که در پی حمایت از مجید غلامی جلیسه رقم خورد و منافع ملی را قربانی روابط کرد، در حمایت بی‌چون‌وچرا از نادره رضایی نیز تکرار شد
گروه سیاست-رجانیوز: برکناری نادره رضایی از معاونت هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، پایانی بود بر مسیری که نه با برنامه‌ریزی و چشم‌انداز روشن، بلکه با تصمیمی پرابهام و پرسش‌برانگیز آغاز شد. این انتصا همچون موارد مشابه در دوره اخیر و قبلی وزارت سیدعباس صالحی از روز نخست با هشدار بسیاری از اهل فرهنگ و هنر روبه‌رو بود. منتقدان، نه از سر اختلاف جناحی، بلکه با تکیه بر دغدغه‌های حرفه‌ای، پیش‌بینی می‌کردند که چنین انتخابی، بدون پشتوانه کارنامه موفق و توان مدیریتی، برای فرهنگ کشور پرهزینه و زیان‌بار خواهد بود.
کارنامه خانم نادره رضایی، به‌جای افتخار، سرشار از تجربه‌های شکست‌خورده است. در انتشارات علمی و فرهنگی، نتیجه مدیریت او بدهی‌های سنگین و آشفتگی مالی بود؛ زخمی که هنوز هم در بدنه نشر کشور ماندگار است. در حوزه هنر، نه زیرساختی توسعه یافت و نه انگیزه‌ای در میان جوانان و هنرمندان نوپا باقی ماند؛ بالعکس، امید آنان کم‌کم جای خود را به دلسردی و بی‌اعتمادی داد.
الگوی خطرناک حمایت از مدیران پرحاشیه، پیش‌تر در ماجرای مجید غلامی جلیسه در خانه کتاب نیز تکرار شده بود. فردی با تخلفات آشکار و حاشیه‌هایی که بیان جزئیاتش در شأن رسانه‌ها نبود، اما با حمایت وزیر وقت در سمت خود باقی ماند. هرچند معاون فرهنگی وقت تمایل به تغییر داشت، این حمایت‌ها روند برکناری را به‌شدت کند کرد و تنها پس از فشارها و انباشت مسائل، این تغییر اجرایی شد. همین رویکرد، منافع ملی را در معرض خطر قرار داد.
اکنون باید یادآوری شود که همان اشتباهی که در پی حمایت از مجید غلامی جلیسه رقم خورد و منافع ملی را قربانی روابط کرد، در حمایت بی‌چون‌وچرا از نادره رضایی نیز تکرار شد؛ حمایتی که نه‌تنها مشکلات ساختاری را حل نکرد، بلکه بار سنگین‌تری بر دوش فرهنگ و هنر کشور گذاشت.
ماه‌های اخیر نشان داد که مخالفان رضایی از طیف‌های گوناگون سیاسی، حتی درون جریان اصلاح‌طلب، بر ضعف عملکرد، نبود برنامه و بزرگی حاشیه‌ها هم‌نظر بودند. این نقدها هشدارهایی جدی بود که بی‌توجهی به آن، تبعات سنگینی به همراه داشت.
با وجود نشانه‌های آشکار، حمایت‌ها ادامه یافت تا زمانی که فشار افکار عمومی و حجم غیرقابل‌انکار مشکلات، راهی جز پایان همکاری باقی نگذاشت. امروز، تلاش برخی برای مظلوم‌نمایی این مدیر، نمی‌تواند حقیقت را تغییر دهد: سال‌ها فرصت‌سوزی، هدررفت منابع و فرسایش سرمایه اجتماعی، میراث انتصاب‌‌های اشتباه و حمایت‌های نادرست از این خانم است.
فرهنگ و هنر ایران، میدان آزمون و خطای مدیرانی که در سایه لابی و رابطه ارتقا یافته‌اند نیست و تجربه نادره رضایی باید به درسی جدی بدل شود؛ درسی که تکرار آن، دیگر پذیرفتنی نیست.
انتهای پیام/
