روایتی از بانی ضریح «شیر و شکر» رضوی که مردم هند عکس او را کنار عکس گاندی در خانه داشتند/ پنجره فولاد حرم امام رضا برای چه ساخته شد

 

 

 

 

 

 

شفایافتن بیماران صعب العلاج، معلول و حاجت گرفتن حاجتمندان پشت پنجره فولاد، سبب شد تا نگاه ها به این پنجره کوچک، نگاه ویژه ای باشد و به سرعت، این محل را به یکی خاص‌ترین مکان های حرم مطهر امام رضا(ع) تبدیل کرد. تا جایی که بستن پارچه و قفل و زنجیر به شبکه های پنجره فولاد، به تدریج تبدیل به یک سنت برای حاجتمندان و مراجعان به این محل شد. سنتی که البته ریشه دینی نداشته و تنها از یک باور عامیانه سرچشمه گرفته است.

 

 

یکی از نکات قابل توجه درباره پنجره فولاد این است که پنجره نصب شده از دوره صفویه، پنجره فعلی حرم مطهر نیست و پنجره فولاد فعلی، سومین پنجره فولاد نصب شده در حرم مطهر است. پنجره فولاد اول، تا زمان حکومت ناصرالدین شاه قاجار در صحن انقلاب وجود داشت. اما در عهد ناصری، پنجره دیگری این بار از جنس برنز ساخته شد که جایگزین پنجره اول شد.

 

دومین پنجره هم تا اوایل انقلاب اسلامی در حرم مطهر وجود داشت، اما با توجه به فرسودگی و ساییده شدن برخی از قسمت‌های پنجره قدیمی و مشکلاتی که برای زائران به وجود آمده بود، مسئولان آستان قدس رضوی تصمیم گرفتند این پنجره را به موزه آستان قدس منتقل کرده و پنجره جدیدی را جایگزین آن کنند. بنابراین سومین پنجره از جنس برنز در اوایل پیروزی انقلاب اسلامی ایران ساخته شده و جایگزین پنجره دوم شد که در پشت رواق توحیدخانه داخل صحن انقلاب اسلامی قرار دارد.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

راستش را بخواهید من از قدیم همیشه علاقه داشتم که افتخار خادمی حرم امام رضا(ع) برایم فراهم شود، ولی هیچ‌وقت شرایطش برای من فراهم نشد. تا آن‌‌که یک ‌روز مدیر مجله زائر که گاه و بی‌گاه برایش مطلبی می‌نوشتم، به من زنگ زد و پیشنهاد داد تا قصّه‌هایی را بر اساس پرونده‌های موجود در آرشیو آستان‌قدس رضوی در مورد شفایافتگان حرم به قلم بیاورم. در ابتدا تصورم این بود که قبول این پیشنهاد وقت زیادی از من نمی‌گیرد و با نوشتن چند قصّه، حکایت این همکاری به پایان خواهد رسید، امّا این موضوع به حدی برایم جذاب شد که نه توانستم آن را کنار بگذارم و نه به راحتی از کنار نگارش آن عبور کنم. بعدها این قصّه‌ها با اقبال خوبی از طرف مردم روبرو شد و زمینه همکاری من را با مجلات دیگری مثل «حرم» و «خانواده» فراهم کرد. بعد از این کار همیشه احساس می‌کردم که من هم مثل بقیه افرادی که در حرم خدمت می‌کنند، خادم حضرت هستم، هر چند که بر طبق رسم و رسوم انتصاب نشده و لباس و مدرک خاصی از خدمت ندارم.

 

 

بله. خاطرات زیادی دارم، به علاوه پیام‌های زیادی هم از همین طریق برایم ارسال می‌شود. با خیلی‌ از شفایافته‌ها که تماس می‌گیرم، دوباره یاد همان لحظه شفا در ذهنشان زنده می‌شود و من هم در احساس پاکشان شریک می‌شوم. خیلی‌ها هم از شهرها و کشورهای دیگر با من تماس می‌گیرند و درخواست می‌کنند که وقتی حرم می‌روم برای بیمارشان دعا کنم. همین اخیرا تماسی داشتم که به نظرم یکی از جالب‌ترین بازتاب‌های کارم در این سال‌ها بود. خانمی از  کالیفرنیا تماس گرفته بود و می‌گفت با اینکه در آمریکا زندگی می‌کند و سال‌هاست به مشهد نیامده، همیشه دلش توی حرم امام رضا(ع) است و توسل به حضرت بیماری بدون علاجش را درمان کرده است. خانم دیگری هم چند سال پیش به من مراجعه کرد که در بمباران زمان جنگ جانباز شده و به بیماری اعصاب و روان مبتلا شده بود. همین خانم بعد از شفا در حرم مطهر حالا ماهی یک بار برای خادمی حضرت به مشهد می‌آید. 

 

 

طبعا مثل همه شیعیان من هم به خدمت در حرم علاقمند هستم. قبل‌ها خیلی دلم برای خدمت در حرم پر می‌زد، ولی اتفاقی برایم افتاد احساس کردم خود حضرت حواسشان به دل ما هست.  یادم هست که یک‌روز برای انجام کاری به اداره‌ای مراجعه کرده بود. فردی که باید کارم را به انجام می‌رساند، سرش خیلی شلوغ بود. از طرفی وقت کافی برای ماندن نداشتم و باید همان روز کارم را انجام می‌دادم. سر دوراهی ماندن یا رفتن بودم که همان فرد مسئول، با خوش‌رویی جلو آمد و خیلی گرم و صمیمی از علت حضورم در آن‌جا پرسید. بعد گفت: نیازی به معطّلی نیست. مدارکتان را بدهید. من شخصا کارتان را تا عصر تمام می‌کنم. من هم خیلی خوشحال مدارک را تحویل همان فرد دادم و عصر که برگشتم، کارم آماده بود. خیلی سرخوش تشکر کردم و از او خواستم تا در قبال کاری که برایم انجام داده، از من چیزی بخواهد. 

 

لبخندی زد و گفت: «شاید توقع‌ام کمی زیاد باشد، امّا باید قول بدهی که آن‌چه را می‌خواهم، دریغ نکنی». گفتم: «اگر در حد وسع‌ و توانم در خدمت هستم.» «گفت: به من قول بدهید وقتی لباس خادمی‌ به تن می‌کنید و حالِ خوشی دارید، من را هم از دعایِ خیر فراموش نکنید. راستش دیروز که شما را با لباس خادمی دیدم که در حال خدمت به زائران اشک می‌ریختی، آرزو کردم که ای‌کاش جای شما باشم.»

 

برای خودم خیلی مبهم بود. من و لباس خادمی؟ به علاوه یکی‌دو هفته‌ای بود که به دلیل مشغله کاری حرم نرفته بودم. یقین کردم که مرا با فرد دیگری اشتباه گرفته بود، ولی نخواستم حال خوشش را به هم بزنم. برای همین قول دادم که برایش دعا کنم.

 

حالا مدتی از آن ماجرا می‌گذرد. بارها و بارها به این ماجرا فکر کرده‌ام. شاید برای دیگران این ماجرا ساده به نظر بیاید، ولی من که این سال‌ها به سبب ارتباط با شفایافتگان با لطف حضرت عجین بوده‌ام، ساده از کنار این قصه نمی‌گذرم. خیلی دوست دارم این طور تصور کنم که حضرت من را به خادمی خودشان پذیرفته‌اند.