خودم را در مقابل [مسجد] قبة الصخرة دیدم. در مقابل دروازه‌ی ورودی، چهار نظامی اسرائیلی نشسته بودند. تلاش کردم چشمم آنها را -مشخصا در اینجا- نبیند. و فکر کنم موفق شدم.و اگر «رد پای توحش» [صهیونیست‌ها] در صحن الاقصی نبود، خیال می‌کردم در بهشت هستم و این کودکانی که مشغول بازی‌اند، پرندگان بهشت‌اند.

شعر نزار «القبانی» را شنیدی که می‌گوید: "عشق بخشی از تخیل ماست، اگر روی زمین پیدایش نمی‌کردیم خودمان اختراعش می‌کردیم." کلمه‌‌ی عشق را بردار و جایش کلمه‌‌ی ترس را بگذارد، آن وقت خودت را در مقابل نظریه‌ی امنیتی اسرائیل می‌بینی!

-با این مزدوری که اخیرا شناسایی شده چه کردید؟ -هیچی. به «روستای خیانتکاران» فرار کرد. -روستای خیانتکاران؟ دارم چیزهای کلا جدیدی می‌شنوم. واقعا روستایی داریم که اسمش روستای خیانتکاران است؟ -بله. در متن ضمایم توافقنامه با اسرائیل هم به آن تصریح شده است. آنجا یک روستا است که از توابع باریکه‌ی غزه است ولی یک تیپ اسرائیلی از آن محافظت می‌کند. در آنجا حدود 400 خانوار مزدور و جاسوس زندگی می‌کنند.

وقتی فیلم رو ببینی می‌فهمی که نظامیای مصری در جنگ 1967 نجنگیدن تا اینکه بگیم شکست خوردن. فرماندها به سربازای مصری اجازه ندادن که خودشون رو نشون بدن. این فیلم تأکید داره که در جریان نکسه [شکست، اصطلاحی که برای شکست 1967 به کار می‌رود] هم دلاوری‌هایی رخ داده که باید ثبت بشه.

وقت جلسه‌‌ی سفیر با رئیس‌جمهور عرفات می‌رسد و همینطور وقت رفتن ما برای شام. در مسیر به سمت هتل امید که می‌روم هنوز این سؤال جلوی چشمم ایستاده است: آیا اسرائیل صلح می‌خواهد؟ بله، ولی فقط برای خودش. و این چیزی است که تا روز قیامت هم ابدا محقق نخواهد شد. و مشکل در همینجاست.

محمد با صدایی شکسته و سرخورده گفت: می‌خواهم بدانی که قلب من اصلا نمی‌داند کینه یعنی چه. من نه ماشین می‌خواهم نه دفتر کار نه سیستم گرمایشی سرمایشی. دستکم الان. تمام چیزی که من می‌خواهم اینها بفهمند این است که اسرائیل سرشان کلاه گذاشته چون اسرائیل اصلا صلح نمی‌خواهد.

هیچ طرحی برای سرمایه‌گذاری پیدا نکردم جز همین هتل. در این هتل شریک شدم ولی بعدا فهمیدم بزرگترین اشتباه زندگی‌ام را کرده‌ام. من هم (مثل خیلی‌ها) باور کرده بودم اسرائیل خاکمان را به ما برگردانده چون صلح می‌خواهد. ولی بعدا معلوم شد اسرائیل «نه صلح، نه حرف اضافه» نمی‌خواهد. [اسم فرعی کتاب همین عبارت است].

«حتی اگر پاسپورت اسرائیلی که اعراب اسرائیل دارند (که من یکی از آنهایم) را ندیده بگیریم، باز هم ماها فقط با قلبمان عربیم. منظورم را گرفتی؟ ما عرب‌های 48 زبانمان را فروکرده‌ایم در دهانمان و آسه می‌رییم و آسه می‌آییم و توان انجام هیچ کاری نداریم. اسرائیل هم این را خوب می‌داند وگرنه چرا به ما گذرنامه‌ی اسرائیلی داد؟»

خب، طبق این صحبت ها، عملیات صلح به نابود کردن حماس وابسته است؛ اما به دست چه کسی؟ این سؤالی بود که از سفیرمان محمد بسیونی پرسیدم. جواب داد: «به دست حکومت خودگردان فلسطینی ای که به دست خود ملت فلسطین انتخاب شده است نه به دست هیچ کس دیگر جز آن. ۹۳ در صد از ملت فلسطین به عرفات رأی داده اند. حماس می خواهد یک قدرت موازی باشد و تفوق خودش را به زور تروریسم بر دیگران اعمال کند. [!!]»

تا به حال در زندگی‌ام بارانی به این شدت که در بیرون فرودگاه بن گوریون دیدم ندیده بودم. بارانش جوری بود که اصلا چتر جلویش جواب نمی داد چونکه هر قطره اش عین سوزن، هر مانعی را سوراخ می کرد. دنبال یک جایی در بیرون فرودگاه می گشتیم که تا «یاکوف» ماشینش را از پارکینگ بیاورد، از باران در امان باشیم. بعد از چند لحظه فهمیدیم که بین آدمهای امنیتی اسرائیلی ایستاده ایم. یکی شان شروع کرد با عربی شکسته سؤال کردن.

وقتی خط را به سردبیر وصل کردند، همانطور که همیشه در برخورد با من عادت داشت، بیش از چند کلمه صحبت نکرد: پاسپورتت آماده است؟ خب، پس همین الان بیا دفتر نشریه چون باید به اسرائیل سفر کنی، خدا حافظ!

«اسرائیلی که من دیدم»، نوشته شخصیت رسانه ای معروف جهان عرب «عاطف حزّین»، کتابی است که ترجمه آن را تقدیم خوهیم کرد. عاطف حزین، بعد از جریانات موسوم به صلح خاورمیانه، در سال 96 از طرف نشریه اش مأمور به سفری به سرزمین های اشغالی می شود. حزّین در این سفر بیشتر در مناطق حکومت خودگردان (یعنی کرانه باختری و غزه) حضور داشته است ولی در کل سفر با اسرائیلی ها سرو کار داشته و نکات جالبی را ثبت نموده است.