شعر: بر شرفت داده شهادت قلم

 راوی فتح و ظفر و شور و حال/  شانه زنِ زلفِ قلم با خیال

ساقی میخانۀِ عشق و ولا/  محرمِ اسرارِ غمِ کربلا

راوی افسانۀِ حُسنُ القَضا/ خاطره ساز شهدا، مرتضی    

ای که تو را جان و تن از عشق بود/ بودی با تو سخن از عشق بود

بودی و با تو سخن از جنگ بود/ لحن خوشت فاطمه آهنگ بود

ای قلمت کرب و بلا غم نویس/ دفترت از خون جگر کرده خیس

 بیرق حق بر سر دوشت علم/  بر شرفت داده شهادت قلم    

غرقه‌به‌خون پیکر پوشیده را/ اشک قلم بی تو روان دیده را  

رفتی و بعد از تو قلم دل شکست/ دفتر عشق تو غریبانه بست

های علمدار بلای حسین/  ای قلمت کرده به پا شور و شِین

راوی اسرار شهادت به عشق/ جای تو خالی است به جنگ دمشق

ای به قلم اَشترِ سید علی/ جای تو خالی به کنار ولی

در سفر کرب و بلایِ دمشق/  جای تو خالی، غزل آشوبِ عشق

ای قلمت تیغ دودم حیدری/  نیستی آنجا تو کُنی دلبری

راویِ فتاحی عباس‌ها/ شور بخوانی غزل از یاس‌ها

آینه گردی به شهیدانی عشق/ قصه بگویی ز دیار دمشق

 در حلب و حُمص بخوانی نما/ خاطرۀ عشق بگویی تو باز  

ساقی میخانۀِ عشق علی/  جلوۀِ حق از قلمت منجلی

 ای قلمت راوی حسن القضا/ سید اهل‌قلم، ای مرتضی    

کاش نمی‌رفتی و بودی کنون/  تا بسرایی غزلی از جنون

تا که روایت کنی از فتحِ نور/  قصۀِ پرشور سپاه ظهور

آی برادر جگرم خون تو / عاشق لیلایی مجنون تو

ای قلمت چشمۀِ خورشید عشق/ راه تو پاینده و جاوید عشق

تا سحر از دیده چو باران روان/ اشک غزل در غمت ای مهربان

  کرب و بلا آینه آرای ما/  یاد تو پاینده به دل های ما 

راوی فتح و شرف و عشق و شور/ وعدۀِ ما با تو به صبح ظهور

تا که بیایی ز ره رفته باز/ در پس مهدی تو بخوانی نماز

به امید ظهور حضرت یار ...