هم اکنون عضو شبکه تلگرام رجانیوز شوید
شنبه 8 شهريور 1404 20:24 ساعت
شناسه خبر : 386347
برخی جریان‌های سیاسی می‌کوشند تنها راه‌حل مسائل کشور را مذاکره با غرب و تکیه به خارج جلوه دهند؛ همان‌ها که روزی می‌گفتند «با کارشناسان مشکلات را حل می‌کنیم»، امروز حرف کارشناسی را کنار گذاشته و همان نسخه سیاسی تکراری را عرضه می‌کنند.
گروه اقتصاد-رجانیوز: چندی قبل رئیس‌جمهور در دیدار با اصحاب رسانه جملاتی بر زبان آورد که به‌سرعت در شبکه‌های اجتماعی و رسانه‌ها بازتاب گسترده یافت: «امروز نه زیر پای‌مان آب داریم و نه در پشت سدها، خب شما بگویید ما چه کار کنیم؟ یکی بیاید بگوید چه کار کنیم؟»
این سخنان از سوی رئیس‌جمهوری مطرح شد که در زمان نامزدی ریاست‌جمهوری‌اش وعده داده بود همه مشکلات کشور را با رجوع به کارشناسان حل کند. اما اکنون به جای ارائه نقشه راه علمی، با ادبیاتی شبیه به «کاسه چه‌کنم» به استقبال بحران‌ها می‌رود و مرتب مواضعی می‌گیرد که نه روشنگر راه‌حل‌اند و نه آرام‌بخش فضای عمومی.
فضای ملتهب ایجاد شده توسط این سخنان و همراهی برخی سیاسیون در دامن‌زدن به نگرانی‌ها، سخنگوی صنعت آب کشور را وادار به واکنش کرد:
«خبر روز صفر آبی در برخی محله‌های تهران به هیچ عنوان صحت ندارد. ما وجود بحران و تنش آبی جدی در پایتخت را کتمان نمی‌کنیم، اما این بحران با برنامه‌ریزی‌های صورت گرفته و همراهی مردم، کاملاً قابل مدیریت است.»
عیسی بزرگ‌زاده هم با اشاره به راهکارهای موجود گفت: «با صرفه‌جویی تنها ۱۲ درصدی، بحران آب در تهران به‌طور قابل قبولی قابل مدیریت خواهد بود.»
پس این همه هیاهو از کجا شروع شد؟
ماجرا به اواخر تیرماه برمی‌گردد؛ زمانی که یکی از اساتید دانشگاه تهران، در یک گفت‌وگوی اینترنتی اعلام کرد «روز صفر آبی» تهران نزدیک است. اما آنچه بیان شد نه بر پایه آمار رسمی و داده‌های دقیق، که بیشتر بر پیش‌بینی مبهم و فاقد پشتوانه علمی استوار بود. چرا که همین استاد، دکتر بنفشه زهرایی، پس از مدت کوتاهی در سخنانی کاملاً متفاوت گفت: «تهران بحران بی‌آبی ندارد و هرگز مانند همدان دچار روز صفر آبی نخواهد شد.»
اما واقعاً چه مقدار آب در سدها و چاه‌های تهران وجود دارد؟
طبق آخرین گزارش هفتگی وزارت نیرو، ذخیره سدهای پنج‌گانه تهران ۳۴۵ میلیون مترمکعب است. با کسر حجم مرده سدها و در نظر گرفتن محدودیت‌های فنی انتقال و تصفیه، رقم آب قابل بهره‌برداری تا پایان تابستان حدود ۱۰۰ میلیون مترمکعب خواهد بود.
با توجه به اینکه نیمی از آب تهران از منابع زیرزمینی تأمین می‌شود، مجموعاً ۲۰۰ میلیون مترمکعب آب تا پایان تابستان در دسترس است؛ رقمی که نه‌تنها پاسخ‌گوی نیاز پایتخت است، بلکه ما را به اوایل پاییز می‌رساند. حال باید پرسید، با این شرایط، چرا عده‌ای اصرار دارند تا فضای ترس و بحران بی‌آبی را به جامعه تزریق کنند؟
بحران‌نماها به دنبال چه هستند؟
به نظر می‌رسد این بحران بیش از آن‌که واقعیتی فنی و غیرقابل حل باشد، بخشی از یک پروژه سیاسی از جنس همان روایت «خزانه خالیست» در دولت قبل است. اکنون این مواضع، با ادبیاتی عوامانه‌تر، همان اثر را دارد: ارسال پالس ضعف از ایران به بیرون مرزها.
این ضعف‌نمایی به جایی رسید که حتی نتانیاهو، در اوج جنایت و نسل‌کشی در غزه، به خود اجازه داد پیشنهاد حل مشکل آب ایران را بدهد، این در حالی است که رژیم صهیونیستی منبع آبی خود را از طریق تصاحب بلندی های جولان و غصب حقابه مردم مظلوم فلسطین تأمین می کند.
بن‌بست‌نماها چه پروژه‌ای را پیش می‌برند؟
مسئله آب تهران یک چالش واقعی است اما راه‌حل‌های فنی روشنی دارد: رفع نشتی سد لار، انتقال آب از طالقان، کاهش تلفات ۳۰ درصدی شبکه آب و فاضلاب، توزیع تجهیزات کاهنده مصرف، و جایگزینی کولرهای آبی قدیمی با مدل‌های کم‌مصرف. اجرای این راهکارها نه‌تنها کمبود آب شرب بلند مدت تهران را جبران می‌کند، بلکه امنیت آبی پایتخت را در سال‌های آینده تضمین خواهد کرد.
با این حال، برخی جریان‌های سیاسی می‌کوشند با سوءاستفاده از شرایط موجود، تنها راه‌حل مسائل کشور را مذاکره با غرب و تکیه به خارج جلوه دهند؛ همان‌ها که روزی می‌گفتند «با کارشناسان مشکلات را حل می‌کنیم»، امروز حرف کارشناسی را کنار گذاشته و همان نسخه سیاسی تکراری را عرضه می‌کنند: «مذاکره و تنها مذاکره».
انتهای پیام/
