شعر: پادشها؛ قبلۀِ تهران تویی

به مناسبت سالروز وفات حضرت شاه عبدالعظيم الحسنی (ع) «پادشها ؛ قبلۀِ تهران تویی» تقدیم به عاشقان این حضرت 

 

نالۀِ مرغ چمن و اشک یاس/ مرگ غزل در شب چشمانِ داس

 

سوز عطش بر لب رود فرات/ جوشش خون از رگ آب حیات

 

فاطمه پوشیده به تن رخت داغ/ خم‌شده سروی دگر او را به باغ

 

می‌رسد از مُلک ری آوای غم/ خون چکد از دیدۀِ اهل حرم

 

چشم سحر از غم باران تر است/ شیعه عزادار غمی دیگر است

 

موکب زینب ز دمشق آمده/ روز عزای شه عشق آمده

 

جان ولایت ز تنی می‌رود/ عبدالعظیم حسنی می‌رود 

 

ای به پناه آمده از راه دور/ مُلک ری از عطر تو لبریز نور–

 

 سبط نبی، ای حسنی شاه عشق/ همدم زینب به پگاه دمشق

 

ای جگرت خون زِ غم کربلا/ ثقةُ الاسلام دیارِ ولا

 

ای ز ولایت شده عالی‌مقام/ ای پسر فاطمه، آقا سلام

 

عبدالعظیم حسنی شاه ما/ مَحرم با اشک و غم و آه ما

 

 ای حسنی زادۀِ اولاد یاس/ عارفِ آگاهِ ولایت شناس

 

ای به پناه آمده بر مُلک ری/ می‌چکد از لعل لبان تو مِی

 

ساقیِ میخانۀِ زهرا تویی/ حضرت عشقی و مُعلا تویی

 

مرقد تو بوی خدا می‌دهد/ بوی امام شهدا می‌دهد

 

خفته به آغوش درختان سیب/ ای همۀِ آل عبا را حبیب

 

عطر محمد حرمت می‌دهد/ اشک علی بوی غمت می‌دهد

 

داغ علی بر جگرت داشتی/ بیرق حق را تو برافراشتی

 

مرقد پاک تو به ری، شاه عشق/ فاطمیون را شده درگاه عشق

 

ای حرمت جلوۀِ باغ جنان/ گرد مزار تو ملک پَرزنان

 

فاطمه در سوگِ تو صاحب‌عزا/ کرده سیه بر تنِ خود مرتضا

 

ای حسنی زادۀِ عیسی نفس/ تسلیت آقای ستم دیده بَس

 

مصطفوی زادۀِ ایران تویی/ پادشها؛ قبلۀِ تهران تویی

 

ای که زیارت ز تو چون کربلاست/ خاک درت سرمۀِ چشمان ماست

 

ای که جگر گوش دل احمدی/ ساقی و سقای میِ سرمدی

 

کرب و بلایی تو به تهران ما/ قبله تو هستی به دل‌وجان ما