هم اکنون عضو شبکه تلگرام رجانیوز شوید
سه شنبه 6 آبان 1404 22:40 ساعت
شناسه خبر : 387104
کجا هستند آن تیترهایی که نگران «انسجام ملی» بودند؟ چرا امروز کسی نمی‌نویسد که حمله به رئیس‌جمهور سابق، آن هم در شرایط حساس کنونی، آب به آسیاب دشمن ریختن است؟
گروه سیاست-رجانیوز: «جلیلی نسبت روشنی با انسجام ملی ندارد.»
«تلاش او برای تفهیم اتهامات به روحانی چه حاصلی برای مردم دارد، جز اثبات خودش؟!»
«حسن روحانی و سعید جلیلی... درگیر رقابت‌ها و تسویه‌حساب‌های سیاسی شده‌اند.»
«پیدا کردن رگ و ریشه داخلی پروژه صهیونیست‌ها... با توییت این دوست عزیزمان (سعید جلیلی) اصلاً سخت نیست.»
«دوئل حسن روحانی و سعید جلیلی... که بوی پر کردن سبد انتخابات ۱۴۰۷ را می‌دهد... گره‌ای از تنگناهای معیشتی مردم نمی‌گشاید.»
حافظه گزینشی و معیارهای دوگانه، آفتی است که سال‌هاست بخشی از جریان مدعی اصولگرایی را به ورطه تناقض کشانده و اعتماد بدنه اصیل انقلاب را از آن‌ها سلب کرده است. جملاتی که در بالا بازخوانی شد، مشتی نمونه خروار از حملات هماهنگ رسانه‌های این جریان به دکتر سعید جلیلی است؛ آن هم در زمانی که او به درستی و به موقع، به نقد عملکرد فاجعه‌بار دولت حسن روحانی و تیم مذاکره‌کننده‌اش می‌پرداخت. اما امروز که محمدباقر قالیباف، رئیس مجلس، دقیقاً همان مسیر را رفته و علیه روحانی سخن گفته، نه خبری از تیترهای «نه به بن‌بست سازان» است و نه کسی نگران «اتحاد مقدس» می‌شود. سکوتی کرکننده که یک سوال اساسی را مطرح می‌کند: آیا «انسجام ملی» فقط اسم رمز تخریب رقبای جناحی است؟
زمانی که سعید جلیلی، خیانت‌های برجام و خسارت‌های محض دولت روحانی را فریاد می‌زد، همین رسانه‌هایی که امروز سکوت کرده‌اند، با تمام قوا بر او تاختند. روزنامه‌هایشان با تیترهای درشت، او را متهم به «بن‌بست‌سازی» در کشور کردند، نقد دلسوزانه‌اش را «تسویه‌حساب سیاسی» و «تلاش برای پر کردن سبد رأی» خواندند و حتی در اقدامی حیرت‌انگیز، توییت او در نقد مذاکره را هم‌راستا با «پروژه صهیونیست‌ها» معرفی کردند! در آن روزها، گویا اصل بر حفظ یک «اتحاد مقدس» پوشالی با روحانی بود و هرکس این وحدت را خدشه‌دار می‌کرد، عامل تفرقه و بازی در زمین دشمن بود.
اما حالا که محمدباقر قالیباف علیه حسن روحانی انتقاد کرده است، واکنش آن رسانه‌ها چیست؟ سکوت مطلق!
کجا هستند آن تیترهایی که نگران «انسجام ملی» بودند؟ چرا امروز کسی نمی‌نویسد که حمله به رئیس‌جمهور سابق، آن هم در شرایط حساس کنونی، آب به آسیاب دشمن ریختن است؟ چرا کسی این اقدام قالیباف را «انتخاباتی» و با هدف پر کردن سبد رأی در آینده تحلیل نمی‌کند؟ آیا حمله به روحانی توسط قالیباف، «گره‌ای از تنگناهای معیشتی مردم می‌گشاید»؟
این دوگانگی آشکار، راز اصلی دلزدگی جریان انقلابی از این محافل سیاسی است. برای آن‌ها، «اصل» و «گفتمان» محلی از اعراب ندارد؛ آنچه اهمیت دارد، منافع جناحی و حفظ ائتلاف‌های پشت پرده است. اگر منتقد از حلقه خودی‌ها باشد، نقدش عین حکمت و شجاعت است. اما اگر منتقد، چهره‌ای مستقل باشد که حاضر به ورود به بازی‌های قدرت نیست، فریادش «بن‌بست‌سازی» و «همسویی با صهیونیسم» تلقی می‌شود.
این سکوت معنادار نشان می‌دهد که «اتحاد مقدس» برای این جریان، نه یک اصل اعتقادی، بلکه یک چماق سیاسی برای ساکت کردن صدای اصیل انقلاب بوده و هست. بدنه انقلاب اما این استاندارد دوگانه را به خوبی درک می‌کند و می‌داند چرا در بزنگاه‌های تاریخی، نمی‌توان به تحلیل‌ها و مواضع کسانی اعتماد کرد که «مصلحت» را بر «حقیقت» ترجیح می‌دهند.
انتهای پیام/
