هم اکنون عضو شبکه تلگرام رجانیوز شوید
يكشنبه 14 ارديبهشت 1404 18:29 ساعت
شناسه خبر : 384711
سپهر خلجی
نمایش مذاکره
به ابعاد این نمایش خوب دقت کنید: روبیو، وزیر خارجه آمریکا: ایران «باید» درِ همه تأسیساتش، از جمله سایت‌های نظامی، را به دلیل احتمال ساخت سلاح هسته‌ای به روی بازرسان آمریکایی باز کند.
ترامپ: همه خریدهای نفت ایران یا محصولات پتروشیمی «باید» همین حالا متوقف شود. هر کشور یا شخصی که هر مقدار نفت یا مواد پتروشیمی را از ایران خریداری کند، بلافاصله مشمول تحریم‌های ثانویه خواهد شد.
سخنگوی وزارت خارجه آمریکا: کاملاً مشخص است که ایران «باید» پای میز مذاکره بیاید وگرنه عواقب بسیار بدی در انتظارش خواهد بود.
این ادبیات خصمانه طرف آمریکایی، به‌عنوان یک راهبرد موازی، هم‌زمان با مذاکره دنبال می‌شود. مذاکره برای چی؟ برای پایان دادن به تحریم‌ها. خب، نتیجه مذاکرات تا الان؟ درشت‌گویی وقیحانه‌تر مقامات آمریکا و اعمال هفت نوبت تحریم جدید از زمان آغاز دور جدید مذاکراتی که هدفش رفع تحریم است!
در مقابل چشم مردم مقتدر ایران که عزیزترین عزیزانشان را برای حفظ عزت این سرزمین فدا کردند، شکل عجیبی از نمایش مذاکره تاریخ جمهوری اسلامی در حال اجراست. یک طرف مذاکره از هیچ اقدامی برای اینکه نشان دهد دنبال مذاکره نیست، کوتاهی نمی‌کند؛ از تهدید به بمباران ایران گرفته تا اعلام توقف کامل فناوری صلح‌آمیز هسته‌ای. در طرف دیگر ماجرا، سکوت بهت‌آور و شرم‌آفرین.
هم‌زمان اما، جریان خائن و مزدوران بزک‌کننده آمریکا در رسانه‌های ایران، مشغول سفیدشویی آمریکای جنایتکار و تبیین ضرورت تفاهم در هر شرایط هستند. در این نمایش که به‌وضوح همه ابعاد و آینده آن قابل فهم و محاسبه است، برخی افراد هنوز تحقق تفاهم معتبر و پایدار را یک شانس تاریخی و در دسترس می‌دانند که منتظر اراده قاطع سیاسی است. یاللعجب!
تا چند ماه قبل، بهانه برای انفعال، تله جنگ بود. در این چند هفته هم این مواجهه ناشایست و نابرابر را به سایه اختلاف درونی هیئت حاکمه آمریکا مرتبط می‌کردند. اما اکنون که از وزیر دفاع و رئیس‌جمهور تا وزیر خارجه آمریکا، به‌صورت منسجم، با همان ادبیات صهیونیستی سخن می‌گویند، باز هم امید دارند که در بستر چنین رویکردی، مذاکره به نتیجه برسد! واقعاً هرچه بگوییم از ابتذال این نمایش کم نمی‌کند.
وضعیت فعلی، دقیقاً تکرار عبرت‌های تلخ دهه ۹۰ است که طرف مذاکره، در حین مذاکرات، تحریم‌های پی‌درپی وضع می‌کرد و در شرایطی که همه اطراف موضوع با لگد به زیر برجام زده بودند، مذاکره‌کنندگان ایرانی هنوز در عالم رؤیا، در حال چیدن محصول باغ برجام بودند و از تبحر در مکالمه به زبان انگلیسی و دکمه سرآستین دیپلماسی، دستاوردسازی می‌کردند.
باید در پس این‌همه تجربه سنگین، به این درک رسیده باشیم که حفظ موضع اقتدار برای ایران، یک انتخاب دیپلماتیک نیست بلکه یک ضرورت استراتژیک است. تجربه برجام ثابت کرد هرگونه انعطاف بیش‌ازحد و نمایش ضعف، طرف آمریکایی را به زیاده‌خواهی تشویق می‌کند و این مسیر، هیچ حد یقف ندارد.
