جای افراد مورد حمایت رسانه انگلیسی باشم اعلام برائت می‌کنم/ با وجود دعوت آقای موحدی، لاریجانی در جلسات حاضر نمی‌شد/ فردا اگر جنگ شود همین «افراطی‌ها» از ناموس‌تان دفاع می کنند‌

 

 

 

 

بعد از حوادث سال 88 اتفاقاتی افتاد که قدری غربی‌ها به کشور و مردم طمع کردند. بالاخره مدتی طول کشید، تا جایگاه خود را بازیابیم. از شرح صدری که رهبر معظم انقلاب داشتند و مهلت مردم، در آن فتنه برخی سوءاستفاده کردند. بعضی‌ دگراندیش های خارج نشین هم به بیگانگان وعده های پیروزی علیه نظام را می‌دادند، اما تنها فشارها به مردم بیشتر می‌شد و بعد از آن آثار محسوسی از فشارهایی که روزبه‌روز زیاد می‌شد به جا مانده است.

بعد از برجام که دولت‌مردان پای میز مذاکره رفتند و نشستند، احساس بر این است که آن‌طرفی‌ها فکر می‌کنند ما داریم کوتاه می‌آییم و دیگر حرف‌های‌مان، حرف‌های اول انقلاب نیست و یا اینکه توان‌مان را از دست داده ایم. بیرونی ها چنین توهمات و شناخت اشتباهی از ما دارند. ممکن است در داخل کشور برخی اقدامات صورت بگیرد و به آنها علامت بدهد تا آنها را بر ادامه این تصور تحریک کند.

 

 الان انگلیس احساس می‌کند می‌تواند در انتخابات ما مداخله کند، اما بعد انقلاب تا به حال به این صراحت و آشکاری مداخله نکرده بودند. البته روحیه مداخله گری آنها همواره بوده و هست. در دوره‌های قبل می‌گفتند که پای صندوق نروید و در اصل انتخابات شبهه‌افکنی می‌کردند و یا گزارشی که از انتخابات ما می‌دادند غیر واقعی بود. برای مثال حضور مردم را همواره کم‌رنگ جلوه می‌دادند. سابقاً می‌گفتند مردم برای ناهار به راهپیمایی 22 بهمن می‌روند، اما امروز دیگر توصیه به رأی به عده‌ای و عدم رأی به عده‌ای دیگر می‌کند. امروز دیگر مصداقی وارد شدند. به نظر می‌رسد یک مقداری هول کردند و زود خودشان را لو دادند. جوان‌ها، بزرگ‌ترها و کوچک‌ترها حواس‌شان باشد و دقت کنند. حواس‌شان به مقام ولایت باشد که ایشان گفتند که این انگلیسی‌ها هوس کردند در کشور ما دخالت کنند. اینجا دیگر این بیگانگان خیلی ورود کردند و مشخصاً اسم می‌برند که به آقایان مصباح، جنتی و یزدی رأی ندهید.

 

 

 

از منظر دیپلماسی این حرف‌ها قاعده و معمول نیست. به نظر من قدری هول کردند. ولی طوری نیست. مردم و جوانان ما متوجه می‌شوند. آنها فکر کرده‌اند با این صحبتی که می‌کنند به غرب تمایل پیدا کرده‌ایم، پس رأی ها به سمت مشخصی می‌رود! اما آنها حدس نمی‌زنند که مردم حساس می‌شوند و رأی مخالف می‌دهند. آنها فکر می‌کنند که می‌خواهند به برخی از افرادی که به آنها تمایل دارند خوش‌خدمتی کنند.

 

ولی در انتخابات خواهید دید که مردم و جوانان چگونه عمل می‌کنند و امیدوارم این سه بزرگوار بهترین رأی را نسبت به همه افراد داشته باشند. گرچه سایر خبرگانی که شورای نگهبان نیز تائیدشان کرده‌اند در انتخابات هم ورود می‌کنند. اما ان‌شاءلله این بزرگواران رأی خوبی خواهند داشت.

 

 

 

یادم هست وقتی هندوستان رفته بودیم از بالیوود بازدید کردیم. برخی از دوستان فکر می‌کردند که بنده چون طلبه هستم مخالفم. اما گفتم نه، برویم ببینیم چه کار می‌کنند! چون اطلاعاتی درباره هالیوود داشتم، خواستم بببنم بالیوود چگونه است. فردی که آنجا توضیح می‌داد علت موفقیت را این‌گونه بیان می کرد که «ما همه را راه می‌دهیم و همین الان جناب اکبرخان که یکی از کارگردان‌های متدین مطرح بالیوود است، اینجا است و نمازش ترک نمی‌شود، افرادی هم که هیچ دینی ندارند هم اینجا هستند.» این یک مرامی است. اما آیا ما هم می‌خواهیم همین مسیر را برویم؟ یعنی به اینجا رسیده‌ایم که تسامح و تساهل همه دارایی ما را به هم بریزد؟

 

بد نیست که به فرمایشات پیامبر اکرم و امیرالمؤمنین هم نگاهی بیاندازیم. بد نیست که به «لَا تَأْخُذُهُ فِی اللَّهِ لَوْمَةُ لَائِمٍ» یک نگاهی داشته باشیم. ملامت ملامت‌گران تأثیری در آنها نمی‌گذاشت و به حق و باطلی قائل بودند. قطعاً این افراد اگر کربلا بودند قاعدتاً داستان یزید و امام حسین(ع) را هم جوش می‌دادند، ولی آیا می‌شود؟ برای همین هم دیدید که بعضی‌ها وقتی بحث مذاکره را مطرح کردند خیال می‌کردند که مذاکره یعنی برویم و داشته های خود را با هیچ آن ها مبادله کنیم. اینها دیدگاه هایی هست که گهگاه به غلط مطرح می‌شود. اسلام را باید شناخت. یک بازنگری مجددی باید نسبت به اسلام و دیدگاه‌های آن داشته باشیم که خودمان با دست خودمان یک اسلام غربی را ارائه ندهیم. مسئله‌ای که امام فرمودند همین بود که مراقب باشیم به اسلام امریکایی و اسلام لیبرالیستی دچار نشویم و به اسلام فقاهتی، جواهری و ناب محمدی قائل بودند. این ویژگی‌های خاصی بود که امام بیان می‌کردند.

 

 

 

آقای هاشمی مواضع خود را روشن کرده است. بنده در این جهت ابهامی نمی‌بینم. او گفته است که چگونه فکر می‌کند. افرادی که ایشان را در لیست‌های خود قرار داده‌اند باید جواب دهند که بر چه حساب و چه مبنایی این تصمیم را گرفته‌اند. بد نیست با اینها هم گفت‌وگویی انجام داد که تا کجا می‌توان جلو رفت و هیچ اتفاقی هم رخ ندهد؟ بعضی گویا یک دیدگاهی دارند مبنی بر اینکه «اگر طرف هر کاری بکند باز هم طوری نیست» این تا کجا ادامه دارد؟ این برای همه این‌طور است یا باید استثناء قائل شد؟ نکند ما به یک ویژه‌خواری مبتلا شده‌ایم که برای اشخاص خاصی یک حریم خاصی قائل شویم؟ آیا این شیوه درست است؟ بد نیست این افراد پاسخ دهند. بنده خودم شخصاً علاقه دارم از این دوستانی که این تصمیم را گرفته‌اند، بپرسم که بر چه حسابی این تصمیم را گرفته‌اند؟ گاهاً دیده‌ام که می گویند ما آقای هاشمی را قبول نداریم، اما باز می‌بینیم که مصلحت‌اندیشی آن در راستای تقویت او جهت دهی شده است.

 

 

 

 

چند کار انجام شد که ائتلاف جواب داد و معتقدم اگر اینها نبود، جواب نمی‌داد. برای همین بنده این انتقاد جدی را نسبت به بعضی خبرگزاری‌ها و خبرنگارها و رسانه‌های خبری دارم که برای چه دروغ می‌گویید؟ مگر چه چیزی گیرتان می‌آید؟ تحلیلی که برپایه خبر دروغ استوار شود، آن تحلیل هم غلط است. می‌خواهید بگوئید پایداری بد است؟  هر چه می‌خواهید نسبت می‌دهید؟ ما هم این کار را انجام بدهیم؟ این درست است که بنده هم نسبت‌هایی به کسانی بدهم که آن کار را انجام ندادند؟ بگویم چون باید از صحنه کنار بروند، پس به هر شکلی باید بروند! تو مسلمانی؟ نماز می‌خوانید و این کار را هم انجام می‌دهید؟ این چه کاری است؟ این نقد را به عنوان یک مسلمان هنوز هم به بعضی افراد دارم که آیا این کارها مسلمانی است؟ البته به افرادی که بگویند سیاست به دیانت ارتباطی ندارد و ما در سیاست هر کاری بخواهیم انجام می‌دهیم کاری ندارم که این حرف دیگری است. اگر چنین چیزی باشد نشستن با چنین فردی و یا اشخاصی اصلاً معنا ندارد، چون منطق و تعهدی وجود ندارد که بتوانم با او صحبت کنم. 

 

اول گفتیم ببینیم منطق آن چگونه است. تقریباً جلسات اول این‌طور بود که هر بار بحث تمام می‌شد، کاغذی نوشته شده و هر صفحه از مصوبات امضاء می‌شد. همه امضاء می‌کردند. آرام آرام دوستان به جایی رسیدند که جاهایی که باهم وحدت و یک حرف داریم دعوا نکنیم. بالاخره در اصول می‌گوئیم که با هم وحدت داریم. حالا ممکن است درک بنده از اصول چیز دیگری باشد و فرد بعدی درک دیگری داشته باشد. بنده می‌گویم ولی فقیه را قبول دارم، شما هم می‌گویید ولی فقیه را قبول دارید، ما می‌گوئیم حضرت آقا را قبول دارم، شما هم می‌گوئید قبول دارید، پس دعوای ما کجاست؟ دعوا در فهم بیانات حضرت آقا است که بنده این‌طور می‌فهمم، شما طور دیگری می‌فهمید. گفتیم مسائلی که وجه تسالم ما است نوشته شود. ما اینها را قبول داریم. 

 

اصولی را حضرت امام فرموده بودند. ما مخلص هرچیزی هستیم که امام آن را به عنوان اصل گفته اند. به یکی از دوستان مأموریت داده شد که با چند نفر دیگر از دوستان، اصولی را که حضرت امام گفته‌اند جمع‌آوری کنند و بیاورند. اصولی را هم حضرت آقا بیان فرمودند که این‌ها اصل است و در صحبت‌ها و نوشته‌های‌شان موجود است، اینها همه جمع‌آوری شد. 

 

بالاخره اصول معلوم شد. گفتند اصولی هم جامعتین دارند که برگرفته از صحبت‌های حضرت آقا است. گفتیم ما هم قبول داریم. رسیدیم به جایی که گفتیم ما قطعاً در تحلیل ها اختلاف نظر پیدا می‌کنیم، در این صورت باید چکار بکنیم؟ ما تجربه بسیار خوبی داشتیم که متعلق به پایداری است. بنده چون اهل اصفهان هستم در خاطرم هست که صمدیه لباف، شریف‌واقفی و ... مجاهدین خلق را راه انداخته و پایه گذاری کردند. بچه‌های خوبی هم بودند. اهل نماز و روزه هم بودند. پس چه اتفاقی افتاد که به این روز افتاد که الان افراد خجالت می‌کشند بگویند مریم رجوی‌ای است؟ آدم احساس بسیار بدی پیدا می‌کند و می‌گوید این‌ها چه کسانی هستند. به نظر می رسد که اول هر کاری ممکن است خوب شروع شود. ممکن است اول پایداری هم خوب شروع شود، ولی پس از چهارسال دیگر ممکن است از جای دیگری سر در آورد. مانند احزاب دیگر که کم‌و‌بیش همین‌طورند. پس وجه تضمین برای سلامتی این جبهه و تشکل چه چیزی می‌تواند باشد؟ دیدیم در خود انقلاب یک اتفاقی افتاده و آمدند یک تمهیدی کردند و شورای نگهبانی تشکیل دادند که کسانی را که می‌خواهند به مجلس بروند مواظبت کرده و رصد کنند و ببینند آیا التزام عملی به اسلام دارد؟ نسبت به قانون اساسی، انقلاب، تعهدی دارد؟ ... گفتیم پس ما بیائیم برای جبهه خودمان چنین کاری انجام دهیم و چند نفر فقیه روی تصمیمات نظر بدهند. مرحوم آیت‌الله خوش‌وقت(ره) و حضرت آیت‌الله مصباح و یکی دیگر از آقایان فقها را انتخاب کردیم و گفتیم هر جایی هر مصوبه‌ای داریم به این آقایان بدهیم، اگر قبول نکنند این مصوبه نیست، اگر قبول کردند، مصوبه می‌شود. خیلی هم خوب شد. گرچه ما در پایداری چند روحانی مثل آقایان بی‌ریا، روانبخش، نبویان و جلالی داریم که صاحب‌نظر هستند، ولی مع‌الوصف تصمیم گرفتیم سه نفر باشند که هیچ نفسانیتی نسبت به این موضوع نداشته باشند، امام و انقلاب را بهتر از ما بشناسند، متعهد باشند و هر جایی که دیدند یک‌دفعه به سمت چپ یا راست می‌رویم جلوی آن را بگیرند.

 

 

 

ما به عنوان شخص حقیقی پذیرفتیم، ولی بعضی از اضلاع گفتند، نه! ما این افراد را به عنوان جایگاه قبول داریم و فعلاً روی این افراد تسالم داریم، آن ها هم پذیرفتند. 

رسیدیم به اینجا که هر وقت در هر مسئله‌ای خودمان توانستیم آن را حل کنیم و اختلاف نکنیم که هیچ، ولی هرجا اختلاف و دعوا و تردید شد و نتوانستیم با توافق کار را به جلو ببریم، آن را به فقها ارجاع می‌دهیم و هر موضوعی که این سه بزرگوار به عنوان محور، داور و فصل‌الخطاب گفتند مورد قبول همه هست. این مکتوب شد و همه اضلاع آن را امضاء کردند. پس این افراد محور، داور و فصل الخطاب شدند و قرار شد این سه فقیه هر چه بگویند قبول کنیم، حتی اگر مخالف نظر افراد باشد. یک‌بار هم همین‌طور شد. در مسئله‌ای برخوردیم و به این سه بزرگوار نامه نوشتیم و اصولی را که با هم توافق کرده بودیم گفتیم، رسیدیم به این اصل، این اصل را هم در نامه آوردیم و آن را امضاء کردیم. همه هشت نفر که در جلسه بودند، نامه را امضاء کردند. در نامه همچنین آوردیم که سئوالی داریم. سئوال هم مبنی بر این بود که باید ائتلاف را فراگیرتر کنیم. ما که همه جریان اصول‌گرا نیستیم. پس بقیه افراد چطور؟ راهکار ما هم این است که آنها را دعوت کنیم. برای دعوت آنها، یک کسی باید آنها را دعوت کند. آن کسی هم که می‌خواهد دعوت کند، حتماً رئیس مؤتلفه نباید باشد، چون فقط مؤتلفه‌ای‌ها می‌آیند. بنده نباشم، چون فقط پایداری‌ها می‌آیند. پس یک کسی باشد که بالاتر و بهتر از ما باشد. نظر ما این بود که شاید فقها به این نتیجه برسند که خودشان دعوت‌نامه‌ای تنظیم کنند و همه را زیر چتر اصول‌گرایی دعوت کنند. 

 

بعد یک هفته جواب نامه به صورت کتبی دریافت شد که به اختیار خودتان باشد، یعنی همان که به توافق رسیدید خوب است و ما هم قبول داریم. توافق‌تان هم خوب است، هر وقت به اختلاف رسیدید به ما مراجعه کنید. ما هم گفتیم الحمدلله، علما هم پذیرفتند و جواب دادند و کار محکم‌تر جلو رفت. البته موارد اختلاف در این زمان را رها کنید چون فرصت کم است و به امور توافق شده بپردازند.

 

آنجا دوباره بحث کردیم که چه کسی دعوت‌کننده باشد. به این رسیدیم که آیت‌الله موحدی کرمانی در تهران هستند و نسبت به آن دو بزرگوار دم دست‌تر هستند و ارتباطات‌شان با آقایان اصول‌گرا خوب است، ایشان شخصاً دعوت کند. از ایشان درخواست کردیم که ایشان دعوت کنند و ایشان هم قبول کردند.

 

ایشان هم از افراد و احزاب مختلف دعوت کردند که به جلسه اصول‌گرایی بیایند. خیلی‌ها آمدند. گفتیم هر گروه و دسته از اصول‌گراها یک لیست 30 نفره ارائه کند. سه کمیته داخلی درست شد. کمیته لیست، کمیته محتوا و کمیته اجرایی. بعداً هم بنا شد این نشست ها گسترش داده شود و همه اصولگرایان نام 30 نفر را بنویسند و کمیته جمع بندی کند. آخرالامر، کار به اینجا کشید که به این لیست 30 نفر رسید و همه بر روی آن تسالم داشتند و چیزی نشد که دوباره مجبور شوند به فقها ارجاع دهند، البته پس از توسعه بیشتر آیت‌الله موحدی کرمانی در جلسات شرکت می‌کردند. جلساتی در دفتر ایشان در جامعه روحانیت مبارز برگزار می‌شد تا کار به نهایت رسید.

 

بعد هم در همان جلسات، از افرادی که در جلسات حضور داشتند خواستند که شما اگر در لیست نیامدید از کاندیداتوری انصراف دهید. بعضی‌ها این میثاق نامه را نوشته و امضا کردند و بعضی‌ها هم ننوشته اند. آنهایی که نوشتند توقع می‌رود به قول خود عمل کنند، از آنهایی هم که انصراف دادند تشکر می‌کنیم. تقریباً از اصول‌گراها کسی برنامه را به هم نزد. چرا این را می‌گویم، چون اخیراً شنیدم لیستی را به نام ما پخش کردند و بعد عده‌ای گفتند نگفتیم اینها زیرش می‌زنند؟! ما هم اعلام کردیم که نه، ما این لیست را ننوشتیم و این لیست را قبول نداریم. لیست ما همان لیست ائتلاف است که ان‌شاء‌الله همین لیست کارش جلو برود. این تقریباً تاریخچه‌ای از ائتلاف بود که تا به اینجا رسید. تا انتهای کار چیزی هم پیش نیامد که به هم بخورد. اختلاف نظرها به ویژه در مصادیق بود، ولی بحث می‌کردیم و حل می‌شد.

 

 

 

 

 

 

در دوره قبل مثلاً سه نفر باهم ائتلاف کرده بودند و هیچ‌وقت هم ائتلاف جواب نداده بود و به هم زدند. تکیه ائتلاف بر آمار و اکثریت آراء اشخاص بود که خودش قابل اثبات نیست، آنوقت چگونه این علت بقاء ائتلاف شود؟ قبل‌تر از آن هم ائتلاف ها به هم می خورد. این اولین بار است که این‌طور جلو می‌رود. آن چیزی که بنده می‌فهمم این است که اولاً ما به عنوان اصول‌گراها باهم شدیم و بر روی یک چیزی توافق داریم که این‌ها اصل‌های درستی است، البته ممکن است در تفسیرش هم اشتباه کنیم؛ اما در اصول باهم هستیم. ان شاء الله.

 

 

مبنا اصول است و اصول را همه قبول داریم. بعدش هم چند نفر را به عنوان حَکَم گذاشتیم که اگر چیزی شد حرف‌شان را بپذیریم. به عنوان فقیهی که می‌دانیم باید از آن‌ها حمایت کنیم و می‌دانیم درست می‌گویند و دنبال نفسانیات نیستند. می بینید که تا الان هم جواب داده است، یعنی حتی الان هم اگر اختلاف نظری بین ما پیش آید، مراجعه به فقیه راه گشاترین مسیری است که دنبال می‌کنیم تا مسئله حل شود و اگر هم به اختلاف نخوردیم جلو می‌رویم. 

 

 

بنده از قدیم این بزرگواران را می‌شناختم. آیت‌الله یزدی جزو مجاهدین هستند، آیت‌الله جنتی قبل از انقلاب جزو آدم‌های بسیار انقلابی در برابر نظام شاهنشاهی ایستادند و همیشه در تبعید بودند. من یادم هست، وقتی به مدرسه حقانی برای طلبگی آمدم نه آقای جنتی، نه آقای خزعلی، نه آقای مشکینی و نه آقای یزدی هیچ‌کدام نبودند. همه این‌ها در تبعید بودند، چهار نفری هم بودند مثل مرحوم شهید قدوسی و ... که فراری بودند، و یا هر روز به ساواک احضار می شدند.

 

اینها از اول بودند. آیت‌الله جنتی هم مواضعش پیدا است. البته ممکن است که من را هم رد کنند، حالا چه اشکالی دارد؟ بالاخره وقتی با هم زندگی می‌کنیم، طبق ضوابط می‌آئیم، طبق ضوابط اعتراض کنید، ایشان هم طبق ضوابط رد یا قبول کند، بپذیریم، قانون‌مدار باشیم. خیلی از ما زندگی جمعی را بلد نیستیم. وقتی‌که با هم زندگی می‌کنیم شکل خاص خودش را هم دارد و با زمانی که تنها هستیم فرق می‌کند.

 

 

 

معلوم می‌شود این‌ها بدجوری مقابل انگلستان ایستاده‌اند. مردم ما انگلیسی نبوده‌اند و نیستند و رأی به کسانی که انگلیس گفته است نمی‌دهند و حتماً هم به کسی رأی می‌دهند که مخالف با انگلستان است، این واقعیت است و این را خواهید دید. این سه بزرگوار اگر در دفعات قبل مثلاً تا یک حدنصابی رأی می‌آوردند الآن بهترین رأی را خواهند آورد، چون قصه این سه بزرگوار حالت ناموسی پیدا کرده که البته دلدادگان به انقلاب نسبت به این سه بزرگوار حساسیت بیشتری نشان خواهند داد. نمونه‌اش را در 22 بهمن ندیدید؟ کسانی که در 22 بهمن می‌آیند چه کسانی هستند؟ برخی فکر می کردند که این 22 بهمن شور و حال سابق را نخواهد داشت و مردم دیگر مرگ بر آمریکا نمی گویند، ولی چنین چیزی اصلاً واقعیت نداشت و ندارد. مردم مقابل این فکر عمل می‌کنند و مثل برخی غرب زده ها نخواهند بود. مردم دوست و دشمن را می‌دانند و می‌شناسند. مردم ما خیلی چوب استعمار انگلیس و آمریکا را خورده اند. مردم می‌فهمند و پاسخ خیلی خوبی هم به حضرت آقا و یارانشان خواهند داد.

 

 

در کمیسیون فرهنگی چند کار داشتیم که تا حدود زیادی انجام شد. یکی تمام کردن لوایح و طرح‌هایی بود که از قبل باقی مانده بود که تقریباً تمامش کردیم، مانند قانون صداوسیما، بعد هم مطالبات رهبری در مباحث فرهنگی را هر چه بود وسط بیاوریم و آنها را عملیاتی کنیم، این طرح پایان یافته و در نوبت است که در صحن علنی مطرح شود.

 

دیگر طرح مسئله امر به معروف و نهی از منکر بود که قانونش را نوشتیم و بنده رئیس کمیسیون مشترک فرهنگی و قوه قضائیه شدم و از صفر تا صد آن را به لطف الهی پای کار ایستادم. بعد هم که بنا شد دولت ابلاغ کند، مسئول دولت آن را ابلاغ نکرد ولی رئیس مجلس آن را ابلاغ کرد و بعد هم کار به شورای حل اختلاف کشیده شد که بنده شرکت کردم و جواب سئوالاتی را که دولت داشت دادم. بعد از آن حضرت آقا حرف آخر را زدند که امر به فراهم سازی مقتضیات اجرائی اش داده شد. الان هم کار امر بمعروف و نهی از منکر راه افتاده و آئین‌نامه آن را هم که باید سه ماهه تهیه می شد نوشتند و کار به جلو رفته است. امیدوارم دوستان موفق باشند و این فریضه الهی در جامعه نهادینه شود.

 

بحث مسجد هم از دیگر کارهای کمیسیون فرهنگی بود. این طرح نوشته شده و کارش تمام شده است، منتظر نوبت است که به صحن علنی مجلس بیاید.

دیگر بحث کار شده در مجلس طرح رسانه و قوانین آن بود. متأسفانه دولت قول داد که ما چیزی را آماده کردیم، ولی در عمل چیزی ارائه ندادند. به همین جهت دیگر کارش از این دوره گذشته است. 

 

و در آخر طرح جمعیت بود که آن را هم نوشتیم و تقریباً کار آن تمام شده است، منتهی این طرح ایراد هفتاد‌وپنجی دارد، یعنی باید برای آن ردیف بودجه ای تعریف شود که مجلس نمی تواند به دولت بودجه ای تحمیل کند. در دولت چند بار با آقای نوبخت صحبت شده و ایشان هم گفته اند بودجه ای را بدین منظور اختصاص می‌دهیم، ولی وقتی پای کار آمده اند در بودجه، عملاً هیچ کاری انجام نداده اند که امیدوارم خود مجلس نسبت به مطالبات رهبری وارد عمل شود و در کمیسیون تلفیق بودجه مناسبی بر این امر بگذارد که شرمنده خواست امام خود نباشیم.

 

چند نفر در کمیسیون فرهنگی برای طرح‌ها و لایحه‌ها خیلی فعال بودند و چند کمیته فعال داشتیم و امیدواریم در آینده افرادی که می‌آیند قوی باشند و بتوانند کاری درست و قوی انجام دهند. چون متأسفانه تعدادمان در کمیسیون کم است و هم اینکه کار فرهنگ کار نرم‌افزاری است که سخت است و آدم خودش را می خواهد.

 

برنامه‌ای هم داریم که جزو مطالبات رهبر معظم انقلاب است که تلاش زیادی برای آن شده است. حدود 12 سال پیش حضرت آقا بحث قرارگاه فرهنگی را مطرح فرموده اند. کارهایی به صورت جزیره‌ای انجام شده که خوب است ولی کافی نیست و الان داریم کارهای شده را جمع‌بندی می‌کنیم. امیدوارم تلاش ما در این جهت به ثمردهی برسد، جلساتی با صدا و سیما، با عزیزان سپاه، با وزارت کشور، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و ... داشته ایم که هنوز گزارش آن را به کمیسیون نداده ام.