گروه سیاست-رجانیوز: همزمان با فرا رسیدن روز معلم و در شرایطی که مسائل آموزش‌وپرورش بیش از هر زمان دیگری مورد توجه افکار عمومی و رسانه‌ها قرار گرفته، وزیر آموزش‌وپرورش با بیان اظهاراتی درباره جایگاه این وزارت‌خانه در دولت و وضعیت معلمان و دانش‌آموزان، واکنش‌های زیادی را برانگیخت. در ادامه، نگاهی نقادانه به این اظهارات و واقعیت‌های موجود خواهیم داشت.

وزیر آموزش‌وپرورش در اظهاراتی مدعی شده است که آموزش‌وپرورش برای نخستین بار اولویت اول دولت است  او در همین راستا افزوده است: «برای نخستین‌بار پس از ۴۵ سال از انقلاب، آموزش‌وپرورش به عنوان اولویت اول دولت و ریاست‌جمهوری قرار گرفته است. در این راستا، چندین جلسه به ریاست رئیس‌جمهور برگزار شد و از تلاش‌های آقای پزشکیان برای توجه به چالش‌های این حوزه قدردانی می‌کنم.»

وی «توسعهٔ عدالت آموزشی» و «استانداردسازی تجهیزات» در سراسر کشور را از اولویت‌های مهم این نهاد عنوان کرد و افزود: «کیفیت‌بخشی به مدارس دولتی و ارتقای سطح علمی و تربیتی دانش‌آموزان با حمایت ریاست‌جمهوری با جدیت پیگیری می‌شود و خوشحالیم که در مدت کوتاهی که در خدمت مردم بودیم، تمام تلاش خود را برای بهبود منزلت و معیشت معلمان انجام داده‌ایم. آثار این تلاش‌ها در سال گذشته کاملاً مشهود بوده است.»

وزیر آموزش‌وپرورش در این سخنان ادعاهای بزرگی مطرح کرده است که نیازمند مستندات و اثبات است. به عنوان مثال، ادعای اینکه «آموزش‌وپرورش برای نخستین‌بار بعد از ۴۵ سال، اولویت اول دولت و ریاست‌جمهوری قرار گرفته»، بر اساس کدام مبناست؟ در این ۹ ماه چه اقدام ملموسی در حوزهٔ سیاست‌گذاری و اجرایی صورت گرفته که نشان دهد آموزش‌وپرورش واقعاً اولویت دولت بوده است؟ آیا بودجهٔ آموزش‌وپرورش افزایش ویژه‌ای داشته است؟ آیا منابع جدیدی از طرف دولت به این نهاد تزریق شده است؟

یا برای مثال در بخش معیشت معلمان جز افزایش حقوق سالانه (که امری معمول و ناشی از قانون است)، چه اقدامات مشخص و ملموسی در جهت بهبود معیشت معلمان صورت گرفته است؟ آیا طرح‌های ویژه‌ای برای ارائه خدمات بیمه‌ای بهتر، پرداخت پاداش یا ارائه تسهیلات مالی و رفاهی اختصاص یافته است؟

در جایی دیگر، وزیر از برگزاری چندین جلسهٔ ویژه با رئیس‌جمهور در مورد مسائل آموزش‌وپرورش قدردانی کرده است. هرچند برگزاری چنین جلساتی می‌تواند نشان‌دهندهٔ اهمیت موضوع باشد، اما اگر خروجی ملموس و مشخصی نداشته باشد، این جلسات نمی‌توانند به بهبود وضعیت موجود کمک کنند. انتظار می‌رود نتایج این جلسات به صورت گزارش‌های دقیق و مستند در اختیار عموم قرار گیرد تا مشخص شود چه تصمیمات یا اقدامات مهمی در این جلسات اتخاذ شده است.

در حوزهٔ «توسعهٔ عدالت در فضاهای آموزشی»، بعد از این همه تبلیغات و نمایش حضور رئیس‌جمهور با لباس بنایی، چه دستاوردی نصیب آموزش‌وپرورش شده است؟ آنچه از سخنان رئیس‌جمهور و رئیس دفتر ایشان در آخرین نشست وزارت‌خانه به نظر می‌آید، این است که دولت قرار نیست کمک ویژه‌ای به وزارت آموزش‌وپرورش در این زمینه داشته باشد. به‌جای آن، مدیران استان‌ها باید با جذب منابع خیرین و مردم نسبت به توسعهٔ فضاهای آموزشی اقدام کنند. در واقع، آنچه که در استان‌ها در حال انجام است، ادامهٔ همان روند قبلی (یعنی کمک خیرین و نهادهای حمایتی) است و دولت هیچ منبع جدیدی برای توسعهٔ عدالت آموزشی اختصاص نداده است.

یکی از نقاط مورد توجه وزیر آموزش‌وپرورش، اشاره به موفقیت‌های چشمگیر دانش‌آموزان ایرانی در عرصه‌های بین‌المللی، از جمله کسب مدال‌های طلا و نقره در المپیادهای علمی جهانی و مسابقات ورزشی است. هرچند این موفقیت‌ها مایهٔ فخر ملی است، اما همه می‌دانند که این موفقیت‌ها نتیجهٔ ایجاد زیرساخت‌ها و توجهات دولت شهید رئیسی است و اکنون دولت چهاردهم تنها در حال عکس گرفتن با دستاوردهای آن دولت است. صرف تأکید بر موفقیت‌های گذشته نمی‌تواند برنامه‌محور بودن این دولت را نشان دهد. وزیر آموزش‌وپرورش، که خود در دولت روحانی مسئولیت معاونت این وزارت‌خانه را بر عهده داشته است، به خوبی می‌داند چه وضعیت بحرانی و ناکارآمدی را به دولت شهید رئیسی تحویل داده‌اند. در دولت سیزدهم، با تلاش‌های گسترده، اقدامات اساسی در جهت اصلاح این ویرانه انجام شد؛ از اجرای قانون رتبه‌بندی معلمان و رفع بخشی از ناترازی کمبود نیرو تا جذب و استخدام بیش از ۲۰۰ هزار معلم، توجه ویژه به دانشگاه فرهنگیان و افزایش ظرفیت پذیرش آن از ۳۵۰۰ نفر به ۳۵ هزار نفر، تصویب اساسنامه باشگاه دانش‌پژوهان جوان، رشد ۳۵ درصدی ساخت مدارس، تصویب آیین‌نامه جذب استعدادهای برتر دانش‌آموزی به حرفه معلمی و همچنین تصویب نقشه راه سند تحول بنیادین آموزش‌وپرورش در شورای عالی انقلاب فرهنگی. این اقدامات پایه‌های محکمی را در حوزه آموزش‌وپرورش بنا نهاد و وزارت آموزش‌وپرورش را بر ریل مناسبی قرار داد. اکنون وزیر فعلی، در موقعیتی قرار دارد که در واقع «اسب زین شده‌ای» را تحویل گرفته است و از زیرساخت‌هایی که حاصل تلاش دولت شهید رئیسی بوده بهره‌مند می‌شود.

با این وجود، مدعی است که برای نخستین بار، پس از ۴۵ سال انقلاب، آموزش‌وپرورش به اولویت نخست دولت تبدیل شده است؛ اما نه تنها شواهد ملموسی برای این ادعا ارائه نشده، بلکه هیچ اقدام جدید یا برنامه‌ای که فراتر از سیاست‌های دولت سیزدهم باشد مشاهده نمی‌شود. این سوال همچنان به قوت خود باقی است که آیا آموزش‌وپرورش در دولت چهاردهم واقعاً مورد توجه ویژه قرار دارد، یا صرفاً درحال عکس گرفتن با دستاوردهای دولت شهید رئیسی هستند؟

انتهای پیام/