هم اکنون عضو شبکه تلگرام رجانیوز شوید
صیاد در میدان جهاد؛ از حضور در کردستان تا فرماندهی عملیات‌های پیروزی بخش جنگ/ دلیل کینه توزی منافقین با صیاد شیرازی چه بود؟
گروه تاریخ-رجانیوز: یکی از اقدامات منحصر به فرد امام در روزهای مبارزات مردم ایران علیه رژیم پهلوی، این بود که برخلاف انقلاب های مختلف جهان که ارتش و نیروهای نظامی را دشمن اصلی خود می‌دانستند، ارتش ایران را برآمده از دل جامعه و همراه با مردم خواند. اقدامی که چه در روزهای منتهی به پیروزی انقلاب اسلامی و چه دوران پساانقلاب، اثرات خود را نشان داد.
به جز ماجرای بیعت افسران هوانیوز با امام خمینی(ره)، سپهبد قرنی، تیمسار فلاحی، سرهنگ فکوری، یوسف کلاهدوز، سرهنگ نامجو همه جزو ارتشی‌های متدینی بودند که در روزهای مبارزه علیه رژیم پهلوی، همراه با مردم قدم برداشتند و پس از پیروزی انقلاب نیز در جایگاه‌های مختلف، مشغول خدمت گذاری به انقلاب اسلامی شدند و در نهایت در همین راه به درجه رفیع شهادت نائل آمدند. شهید سپهبد علی صیاد شیرازی نیز جزو همین نیروهای انقلابی ارتش بود.
به گزارش رجانیوز، خیلی‌ها صیاد را با عملیات مرصاد می‌شناسند. اما باید گفت جهاد صیاد شیرازی در راه اعتقادات و دفاع از تمامیت ارضی ایران، در سالهای پایانی دهه پنجاه و با حضور در منطقه غرب کشور آغاز شد. در زمانه‌ای که دولت موقت دستور به تخلیه کردستان از پاسداران انقلاب اسلامی داد، صیاد شیرازی از معدود ارتشی‌هایی بود که دوشادوش شهید محمد بروجردی ایستاد و به قلع و قمع نیروهای ضد انقلاب کومله و دموکرات پرداخت.
در همین رابطه می‌توان به تهیه طرح‌های عملیاتی از سوی صیاد که منجر به شکستن حصر شهرهای سنندج و پادگان‌های مریوان، بانه و سقز شد، اشاره کرد. پس از این بود که صیاد به پاس مجاهدت‌های خاموش خود، با دو درجه ارتقاء، با درجه سرهنگ تمامی به فرماندهی عملیات غرب کشور ارتش منصوب شد.
البته همراهی صیاد با شهید بروجردی و پشتیبانی‌اش از پاسداران انقلاب اسلامی، چندان هم بی هزینه نبود و به دستور بنی‌صدر منجر به عزل از جایگاه خود شد.
با فرار بنی‌صدر از کشور و در سالهای ابتدایی جنگ تحمیلی، در سال 1360 و بنابه دستور حضرت امام خمینی(ره)، صیاد شیرازی به فرماندهی نیروی زمینی ارتش جمهوری اسلامی ایران منصوب شد. «ثامن‌الائمه»، «طریق القدس»، «فتح المبین» و «بیت المقدس» از جمله عملیات‌های پیروزی بخش رزمندگان اسلام بود که در دوران فرماندهی صیاد رقم خورد.
مجاهدت‌های صیاد از چشم حضرت امام خمینی(ره) دور نماند و باعث شد تا در تاریخ اردیبهشت ۱۳۶۶ به همراه تعدادی دیگر از فرماندهان ارتش جمهوری اسلامی ایران به درجه سرتیپی ارتقای مقام پیدا کند.
در سال 67 و پس از پذیرش قطعنامه 598، سازمان مجاهدین خلق، شرایط حاکم را غنیمت شمرده و با پشتیبانی هوایی و لجستیکی صدام، از منطقه غرب، به کشور حمله کردند. حمله‌ای که در نهایت با انجام عملیات مرصاد از سوی سپاه و ارتش در منطقه چهارزبر، موجب هلاکت منافقین شد و از همینجا بود که منافقین کینه صیاد را به دل گرفتند و در فروردین ماه سال 78، صیاد شیرازی را در مقابل خانه‌اش و درحالی که محافظی به همراه نداشت، به شهادت رساندند.
طبق اطلاعیه‌هایی که منافقین در رابطه با شهادت صیاد صادر کردند، جرم صیاد این بود که در دفاع از تمامیت ارضی ایران در جنگ با عراق کوشیده بود؛ در سرکوب جریان ضد انقلاب در منطقه غرب کشور خوش درخشیده بود و در نهایت در نهایت با عملیات مرصاد، با خائنین متجاوز برخورد کرده بود.
رهبر انقلاب اسلامی در پیامی که در پی شهادت مظلومانه صیاد شیرازی صادر کردند، فرمودند: «امیر سرافراز ارتش اسلام و سرباز صادق و فداکار دین و قرآن، نظامی مؤمن و پارسا و پرهیزکار، سپهبد علی صیادشیرازی امروز به دست منافقین مجرم و خونخوار و روسیاه به شهادت رسید.
این نه اولین و نه آخرین باری است که دلی نورانی و سرشار از عشق و ایمان و وفاداری به آرمان‌های بلند الهی، هدف تیر خشم و عناد و عصبیت از سوی زمره جنایتکار و فاسدی که ادامه حیات خود را در خدمتگزاری به دشمنان اسلام دانستهاست، قرار میگیرد و دستخائن خودفروختهای، نهال ثمربخش انسان والایی را قطع می‌کند. او مانند دیگر مردان حق از روزی که قدم در راه انقلاب نهادند، همواره سر و جان خود را برای نثار در راه خدا روی دست داشتند.
سرزمینهای داغ خوزستان و گردنه‌های برافراشته کردستان سال‌ها شاهد آمادگی و فداکاری این انسان پاک نهاد و مصمم و شجاع بوده و جبهه‌های دفاع مقدس صدها خاطره از رشادت و از خود گذشتگی او حفظ کرده است.
خطر مرگ کوچکتر از آن است که بندگان صالح خدا را از راه او بازگرداند و عشق به منال دنیوی حقیرتر از آن است که در دل نورانی شایستگان جایی بیابد، کوردلان منافق بدانند که با این جنایتها روز به روز نفرت ملت ایران از آنان بیشتر خواهد شد و خون مردان پاکدامن و پارسا هم چون صیاد شیرازی و شهید لاجوردی بدنامی و سیاهرویی آنان را در تاریخ و در دل این ملت همیشگی خواهد کرد.»
