شغل شریف «وسط‌کاری»/ حکایت تلخ میانگین‌بگیران مدعی اخلاق

گروه سیاسی - رجانیوز: چند سالی است که در جمهوری اسلامی شغل شریفی برای برخی‌ها تعریف شده با عنوان «وسط‌کاری». وسط‌کاران افرادی هستند که مبنا و هویت مستقل و مشخصی ندارند. از سیاست تهی هستند اما دوست دارند سیاستمدار به نظر برسند. این‌ها ظهور کرده‌اند تا در دورانی که دیگران به افراط و تندروی متهم می‌شوند، بدو بدو بیایند، وسط را بگیرند و جایزه عقلانیت و انصاف را ببرند.

 

هم و غم اصلی وسط‌کاران ارائه تصویری عقلانی از خود است. تصویری که دل افراط و تفریط را ببرد و همگان را شیفته او کند. وسط‌کار اما نمی‌داند و درس نمی‌گیرد که تا نسخه اورجینال افراط و تفریط -و حتی اورجینال وسط‌کاری- در دسترس است، کسی به شوی میانه‌روی توجه نمی‌کند. او حتی برای این کار در ظاهر خود دست می‌برد، لباس و قیافه‌اش را تغییر می‌دهد و از رقبای قبلی خود تقلید می‌کند تا بلکه به او اقبال شود. فرقی هم نمی‌کند روی صندلی لشکری نشسته باشد یا کشوری، داستان همان است.

 

جمهوری اسلامی با وسط‌کارها اصلا دوست داشتنی نیست. بی‌هویتی و رنگ به رنگ شدن بزرگترین عذاب انقلابی‌هاست. خود را با دیگران تنظیم کردن و دائما مشغول میانگین گرفتن از افراط و تفریط چندان لذت‌بخش نیست. اما همه این‌ها دلیل نمی‌شود که وسط‌کارها رشد نکنند. اتفاقا برخی‌شان به خوبی رشد می‌کنند و بالا می‌آیند. البته وقتی بالا هم می‌آید و مسئول می‌شود، باز زندگی‌اش را از جیب دیگران می‌گذراند. همیشه در دعواها مشغول میانگین گرفتن و پیدا گرفتن نقطه وسط است تا یک وقت کاپ اخلاق و میانه‌روی را از دست ندهد. هزینه‌ها را افراطی‌ها می‌دهند و کاپ اخلاق را وسط‌کار می‌برد. اما صد حیف که چون بی‌هویت و کم‌مایه است بلد نیست از موفقیت‌هایش لذت ببرد. همین است که وسط‌کار غالبا شغلش را دوست ندارد و به فکر صندلی دیگر است.

 

بر این کشور زمانه‌ای گذشته که اعضای خانواده وسط‌کارها با حکم رسمی آنان سر کار بوده‌اند و هر نقد و مخالفتی با توجیه شرایط حساس کنونی خفه شده است. اما این سال‌ها افراطی‌ها هزینه داده‌اند، دادگاه و زندان رفته‌اند و حالا بلوغ‌شان به حدی رسیده که خودشان حکم مشاوره داماد شهردار را محکوم و لغو می‌کنند. این برای افراطی‌ها شیرین است اما وسط‌کار درکی از این حلاوت ندارد. وسط‌کار همیشه به میانگین‌گیری خوش است و تنها از همان لذت می‌برد. 

 

حالا تعدد کاپ‌های اخلاق برای برخی وسط‌کارها توهم استاد اخلاق بودن هم به همراه آورده است. جریان انقلابی شاید هزینه آقایی و سیادت وسط‌کارها را بپردازد، اما یقینا آنان را به معلمی نخواهد پذیرفت، به کارتان برسید.