هم اکنون عضو شبکه تلگرام رجانیوز شوید
چهارشنبه 26 دى 1397 11:05 ساعت
شناسه خبر : 304082
از عربستان سعودی گرفته تا عراق و کویت برنامه گسترده‌ای برای توسعه فرآورده‌های پتروپالایشی دارند. همان شرکت توتال که ما آن را فقط برای گسترش میادین گازی دعوت کردیم، دو هفته پیش توسط عربستان برای ساخت یک پتروپالایشگاه به ارزش 5 میلیارد دلار مورد مذاکره و تفاهم قرار گرفت.
گروه اقتصادی-رجانیوز: از عربستان سعودی گرفته تا عراق و کویت برنامه گسترده‌ای برای توسعه فرآورده‌های پتروپالایشی دارند. همان شرکت توتال که ما آن را فقط برای گسترش میادین گازی دعوت کردیم، دو هفته پیش توسط عربستان برای ساخت یک پتروپالایشگاه به ارزش 5 میلیارد دلار مورد مذاکره و تفاهم قرار گرفت. کشور عراق برنامه‌ریزی کرده است که تا سال 2025 دو پالایشگاه و یک پتروپالایشگاه را به بهره‌برداری برساند. کشور کویت که به اندازه یکی از استان‌های ایران هم نمی‌شود قصد دارد تا سال 2025 ظرفیت پالایشی خود را به 2 میلیون بشکه در روز یعنی به اندازه ظرفیت پالایش فعلی ایران برساند. کره جنوبی که وارد کننده بزرگ نفتی در دنیاست دو برابر ایران ظرفیت پالایشی دارد که سود هنگفتی را با این کار به جیب می زند اما در ایران، ژنرال زنگنه که عاشق قرارداد نوشتن برای توسعه میادین آنهم با شرکت بدعهد و بدنام توتال است نمی تواند سودده بودن پلایشگاه سازی را درک کند!
به گزارش رجانیوز: با بازگشت تحریم‌های نفتی در آبان ۹۷، صادرات نفت خام و میعانات گازی ایران را کاهش یافته است. در همین راستا، در ماه نوامبر ۲۰۱۷ (هفته‌ی نخست آذر ۹۷) میزان تولید نفت ایران از ۳.۹ میلیون بشکه به حدود ۲.۸ میلیون بشکه نفت در روز رسیده است.در عین حال، کاهش یک میلیون بشکه‌ای تولید نفت خام با توجه به ثابت بودن ظرفیت پالایشی نفت کشور در یک سال گذشته، نشان‌دهنده کاهش صادرات نفت خام به این میزان است.این در حالی است که با فرآورش نفت خام و میعانات گازی و تبدیل آن به زنجیره متنوعی از فرآورده های پالایشی و پتروشیمیایی و صادرات آن می‌توان تحریم‌های نفتی را بی اثر کرد.
اما زنگنه معتقد است پالایشگاه سازی در ایران سودده نیست و از طرف دیگر ابراز می‌کند که کار توسعه صنعت پالایشگاهی و پتروشیمیایی در ایران طبق اصل 44 قانون اساسی به بخش خصوصی سپرده شده است. زنگنه در آخرین اظهار نظر خود در این رابطه، روز سه شنبه 4 اردیبهشت 97 در صحن علنی مجلس در پاسخ به سوالی در مورد افزایش خام فروشی نفت در برابر فرآورش داخلی آن ابراز داشت: افزایش تولید و صادرات نفت سیاست کلی نظام است که از سوی مقام معظم رهبری در بخش نفت و گاز ابلاغ شده است.
وی افزود: مجری سیاست‌های نظام هستم. این در حالی است که «افزايش ارزش افزوده از طريق تكميل زنجيره ارزش صنعت نفت و گاز» نیز مطالبه‌ای است که در ابلاغ سیاست‌های کلی برنامه ششم توسعه توسط رهبری از دولت و وزارت نفت خواسته شده است اما زنگنه هیچ اشاره‌ای به آن ندارد و بلکه خود را نسبت به این مسئولیت مبرا می‌داند. همچنین «افزایش صادرات فرآورده‌های نفتی و افزایش صادرات پتروشیمی» از جمله مواردی است که به صراحت در سیاست‌های کلی اقتصاد مقاومتی مورد تاکید قرار گرفته است.
زنگنه مدام به سودده نبودن پالایشگاه‌ها در ایران اشاره می‌کنند اما نمی‌فرمایند که زمینه‌های تاریخی زیان‌ده شدن پالایشگاه‌های ایران از کجا آب می‌خورد. ایشان که تاکنون 4 دوره وزیر نفت این کشور بوده‌اند باید توضیح دهند که چرا پالایشگاه‌های کشور دقیقا از 20 سال پیش که شروع صدارتشان بر نفت بوده است رو به فرسودگی رفته و به حال خود رها شده‌اند؟ چرا تنها پروژه‌های به‌روز رسانی فرآیند و تکنولوژی که در پالایشگاه‌های کشور انجام شده است مربوط به پالایشگاه‌های اراک و آبادان و در زمان دولت‌های نهم ودهم بوده است؟
چرا ایشان هیچ وقت به این مسائل نمی‌پردازند که اصلا زمین بازی در صنعت پایین دست نفت و گاز ایران در قالب بخش خصوصی کج طراحی شده است و وضعیت سهامداری و مالکیت این صنعت هنوز نه به درستی خصوصی شده است و نه دولتی باقی مانده و همین مسئله عامل سودده نبودن این صنعت شده است. چرا با وجود مازاد بودن تولید تمام فرآورده‌های اصلی پالایشی در برابر مصرف داخلی آن، هنوز پالایشگاه‌ها مجبورند آنها را فقط به دولت بفروشند؟ این چه نحو از خصوصی سازی است؟ آیا جناب زنگنه تنها 10 درصد از وقت کاری‌شان را به صنعت پایین دست اختصاص می‌دهند یا اصالت را به پول درآوردن بیشتر از صنعت بالادست داده‌اند و به فکر سفارشات کمبود بودجه رئیس جمهور هستند؟
آقای زنگنه باید بداندکه کشور کره با 50 میلیون جمعیت، نزدیک به دو برابر ایران ظرفیت پالایش دارد و آن را صنعت سوددهی می‌داند. این کشور با پالایش روزانه 3 میلیون بشکه نفت در روز، در سال 2015 موفق شده است 1.3 میلیون بشکه صادرات روزانه فرآورده‌های نفتی (از محصولات میان تقطیر پالایشی) داشته باشد . جالب است که این کشور خودش صاحب ذخایر عمده نفت خام نیست و 97 درصد از نفت پالایش شده مذکور را از دیگر کشورها وارد می‌کند و هزینه حمل نفت خام برای هزاران کیلومتر را نیز به هزینه‌های پالایشی خود افزوده است اما همچنان از صنعت پالایش و پتروشیمی سود کسب می‌کند و در میان 10 پالایشگاه بزرگ دنیا 3 تا را به خود اختصاص داده است.
کشورهای ژاپن، آلمان و ایتالیا نیز وضعیت مشابهی دارند. همچنین کشورهای همسایه از عربستان سعودی گرفته تا عراق و کویت برنامه گسترده‌ای برای توسعه فرآورده‌های پتروپالایشی دارند. همان شرکت توتال که ما آن را فقط برای گسترش میادین گازی دعوت کردیم، دو هفته پیش توسط عربستان برای ساخت یک پتروپالایشگاه به ارزش 5 میلیارد دلار مورد مذاکره و تفاهم قرار گرفت. کشور عراق برنامه‌ریزی کرده است که تا سال 2025 دو پالایشگاه و یک پتروپالایشگاه هر کدام به ظرفیت 150، 100 و 100 هزار بشکه در روز را به بهره‌برداری برساند. کشور کویت که به اندازه یکی از استان‌های ایران هم نمی‌شود قصد دارد تا سال 2025 ظرفیت پالایشی خود را به 2 میلیون بشکه در روز یعنی به اندازه ظرفیت پالایش فعلی ایران برساند.
بررسی عمکلرد بیژن زنگنه حاکی از این واقعیت است که تمامی تلاش وزارت نفت در این 6 سال متمرکز بر افزایش میزان تولید و صادرات نفت خام بوده است؛ راهبردی که نه تنها تاثیری در خنثی‌سازی تحریم‌های نفتی نداشته بلکه نتیجه معکوس داده و اثرگذاری تحریم‌ها را بر اقتصاد کشور افزایش داده است
گفتنی است اظهارات زنگنه در سودآور نبودن پالایشگاه سازی در حالی است که در تمام دنیا، پتروشیمی ها را به عنوان واحدهای با سود اقتصادی بالا، اما پالایشگاه ها را به عنوان واحدهای استراتژیک می شناسند. وزارت نفت می‌بایست به جای دلیل تراشی عدم سود‌آوری صنعت پالایش با تسهیل‌گری و رگولاتوری صنعت نفت، سرمایه‌های مردمی و بخش خصوصی را جهت افزایش ظرفیت پالایشی به کار می‌گرفت. شاید به جرئت به توان گفت که زنگنه ژنرال نفتی دولت حسن روحانی با تفکرات غلط خود راه تحریم‌های نفتی را برای دولت آمریکا باز گذاشته است.
مطالب مرتبط
